Rozdział Drugi

Autorka: Dziękuję za przecudowne komentarze pod poprzednim rozdziałem. To dla mnie naprawdę bardzo wiele znaczy. THANK YOU VERY MUCH *Margaret śpiewa*

Ten rozdział jest długi, także wiecie. (:

Szczere opinie MILE widziane!

Are ya Tomlinonator?

ily xxx

Londyn, 2013

Następnego dnia była sobota, więc Mer wraz ze swoją córką poszły na zakupy, gdyż, jak się okazało, Louise musiała mieć jakieś galowe ubrania na przyjazd pewnej znanej bajkopisarki, która miała wybrać w ich szkole kilkoro dzieci do zagrania w jej sztuce.

– Mamo, mamo! Ta sukienka jest śliczna. – Lou pokazała swojej rodzicielce błękitną sukieneczkę z falbankami, której widok rozśmieszył trochę Margaret.

– Lu, szukamy dla ciebie czarnej spódniczki i białej bluzeczki, albo czarnej sukienki. – powiedziała spokojnie brunetka i uśmiechnęła się do córeczki.

Stanęła przy jednej z półek i zaczęła przeskakiwać spojrzeniem po otaczających ją malutkich ubrankach. W pewnym momencie, napotkała, na manekinie, sukienkę, która wydawała jej się być doskonała dla jej córki. Czarna spódniczka i biała góra, a do tego kokardki przypięte od kołnierzyka.

Podeszła do ekspedientki i uśmiechnęła się do niej.

– Mogłabym zobaczyć tę sukienkę? – wskazała na wybrany produkt, a brunetka, uczesana w kitka, z piwnymi oczami zdjęła jej ubranie z wystawy i pokazała – W jakiej cenie?

– £150.

Mer było stać na taką odzież, jednak nie była przekonana, czy jej córce się spodoba. W końcu to ona miała mieć w tym chodzić, nie ona. Chociaż, jak miała dłużej nad tym myśleć, to wolałaby na siebie nie zakładać czegoś takiego.

– Louise, mogłabyś tutaj przyjść? – zwróciła się do córki, a kiedy ta stanęła przy niej, wskazała na sukienkę – Przymierzysz?

Mała brunetka skinęła mamie głową, po czym sięgnęła po sukienkę od sprzedawczyni. Kobieta zaprowadziła klientki do przebieralni i wróciła na swoje miejsce, przy kasie. Mer, skądś ją poznawała, jednak nie była w stanie sprecyzować swoich podejrzeń. W telewizji? Może w gazetach? W Internecie?

– Kim jesteś i co zrobiłaś z moją córką? – zapytała z niedowarzaniem Mer, kiedy ujrzała swoją pociechę w wybranej przez nią sukieneczce – Jak się w niej czujesz?

– Um, jest wygodna i ładna. – uśmiechnęła się brunetka – Kupisz mi ją?

– Wyjątkowo. – odwzajemniła gest dziecka – Zmykaj się przebrać i idziemy dalej.

– Ugh, mamo. Ile można robić zakupy? – jęknęła dziewczynka, idąc do przebieralni.

– Muszę zaopatrzyć nas w jakieś jedzenie, bo umrzemy z głodu, skarbie.

W tym czasie, Louise podała jej sukienkę z kabiny, a Mer podeszła do kasjerki, aby podać jej produkt.

– Pasuje? – uśmiechnęła się niepewnie ekspedientka, a Margaret skinęła jej głową – Masz słodką córeczkę. – wskazała na dziewczynkę, która właśnie szła w ich kierunku.

– Och, wygląd nie ukazuje tego, jaka jest w rzeczywistości. – posłała kasjerce ciepły uśmiech, przyciągając do swojego brzucha jej największy skarb – Czasem daje popalić.

Brunetka, za ladą, zapakowała sukienkę i nabiła ją na kasie. Mer wyjęła dwa banknoty stufuntowe i oczekiwała na resztę.

– Mamo, to nie jest Eleanor Calder? Dziewczyna tego piłkarza? – szepnęła do swojej matki Lou, jednak brunetka usłyszała pytania dziewczynki.

Nim Margaret zdążyła odpowiedzieć, pałeczkę przejęła kasjerka:

– Była dziewczyna, kochanie. – posłała jej cień uśmiechu i wróciła do wydawania reszty Mer. – £50 reszty. Dziękuję i zapraszam ponownie.

Mer wzięła torbę z ubraniem i odwróciła się plecami od brunetki, chwytając swoją córkę za rączkę. Gdy znalazły się na chodniku, dwudziestopięciolatka spojrzała wymownie na Lu.

– Nie rób tego więcej.

– Ale czego? – zdziwiło się dziecko.

– Ta dziewczyna musi cierpieć po zerwaniu. Mogłaś jej o to nie pytać. – powiedziała spokojnie, idąc chodnikiem w stronę jej Mini Cooper’a.

– Mamo, nie wiedziałam, że oni już nie są razem. – usprawiedliwiła się dziewczynka – W ogóle, nie pasowali do siebie.

– Dobrze, dobrze. – uśmiechnęła się Mer – Dlaczego myślisz, że tak było?

Padolsky otworzyła drzwi swojej córce, po czym przeszła na prawą stronę pojazdu, by usiąść na miejscu kierowcy.

– Ponieważ Louis, ten piłkarz był dla niej za dobry, a ona go tylko wykorzystywała. – powiedziała wesoło Lou – i no wiesz, jest za przystojny dla takiej dziewczyny.

– Um, powinnam zacząć się ciebie bać, skarbie? – zaśmiała się Mer – Od kiedy jesteś specjalistką od związków?

– Odkąd zaczęłam oglądać MTV, mamuś.

Margaret już nic nie powiedziała. Po prostu odpaliła silnik i ruszyła w stronę TESCO. Ostatnio bardzo często robiła tam zakupy, ponieważ nie miała zbyt wiele czasu na chodzenie po mieście i kupowanie w zaufanych sklepach. Praca ją wykańczała, a i pomaganie córce w lekcjach nie było łatwą robotą.

Po trzydziestu minutach spędzonych w sklepie towarowym, Mer z Lou dojechały w końcu do domu. Dobiła godzina trzynasta i były zmęczone.

– Leć odrobić lekcje, a ja zrobię nam jakiś obiad. – powiedziała do Lu i zaczęła rozpakowywać produkty zakupione w TESCO.

Po parunastu minutach, doszła do wniosku, iż najodpowiedniejszym posiłkiem będą naleśniki, ponieważ obie je bardzo uwielbiają, a i sporządzenie ich nie było zbyt trudne. Niestety, kiedy zamierzała zacząć robić na nie ciasto, zadzwoniła jej komórka.

– Mer jest bardzo ważna sprawa. – usłyszała głos swojego szefa.

– Stało się coś?

– Hannah zachorowała i nie może przyjść do pracy. Jakaś grypa żołądkowa, czy coś, a nie mam nikogo na jej zastępstwo. Nie prosiłbym cię o to, ale naprawdę nie wiem, co robić…

Mer zmarszczyła brwi.

– Nie mam z kim zostawić Louise, Liam. – odparła szczerze.

– Przyjedź z nią. – usłyszała po drugiej stronie – O dwudziestej będziesz wolna, potem przychodzi Calum, więc przejmie recepcję na noc. Najwyżej Louise będzie siedzieć w moim gabinecie, czy coś. Proszę cię. Jesteś moją jedyną nadzieją.

– W porządku, będę za pół godziny. – powiedziała i się rozłączyła – Lou, zmiana planów! – krzyknęła w stronę pokoju swojej córki, po czym ruszyła korytarzem, by się stanąć w progu błękitnego królestwa dziewczynki – Muszę jechać do hotelu.

– Znowu muszę jechać do wujka Nick’a? – spytała naburmuszonym głosem Lu.

– Tym razem zabieram cię ze sobą, więc spakuj najpotrzebniejsze rzeczy, bo do 8 tam sobie posiedzimy.

Ku zaskoczeniu Margaret, Louise wzięła tylko ze swojego biurka zeszyt i długopis oraz swój ulubiony długopis z żabką na końcu.

– Będziesz odrabiać lekcje? – zdziwiła się.

– Nie, mamo. Hello! Jadę do hotelu, gdzie pokój wynajmuje sam Louis Tomlinson, sławny piłkarz i obiekt westchnień całej Anglii. Nie wyjdę z Grand Payne Hotel, dopóki on – wskazała na plakat, wiszący na jej ścianie – nie podpisze mi się w zeszycie.

Przepuściłam ją w progu drzwi od jej pokoju i pokręciłam głową z politowaniem.

– A mogłam mieć zwykłą córeczkę, która interesowałaby się księżniczkami, konikami i lalkami Barbie, ale nieeee….

Mer poszła do swojego pokoju i przebrała się w białą, elegancką koszulką z ćwiekami na ramionach oraz jasne jeansy. Na stopy założyła czarne szpilki, a włosy upięła w kucyka. Z uśmiechem na ustach, wyszła z pomieszczenia i wraz z córką, zeszły na dół, gdzie samochód stał zaparkowany przed ich domem.

Dziesięć minut później, Margaret stała już za recepcją, a jej córeczka siedziała na sofie, przy kominku i rozmawiała z jakimś, na oko dziesięcioletnim chłopcem.

– Dziękuję, że przyszłaś. Jesteś wielka, Mer! – Liam oparł się o drewniany blat i pisząc esemesa, zerknął na swoją pracowniczkę. – Nie miałem jeszcze szansy poznać twojej małej pociechy.

– W porządku, ale następnym razem proszę, nie każ mi tego robić, bo nie mogę jej zabierać do pracy. Jak cię przyłapie ojciec, to…

– Mer, ja tutaj jestem szefem, nie ten stary dziadek. – odparł wesoło Payne – A teraz przedstaw mi tę małą Padolsky, bo wlepię ci naganę.

Margaret odeszła na chwilę od recepcji i skierowała się do córki, która w najlepsze, była pochłonięta rozmową z Latynosem.

– Louise, chodź. Mój szef chce cię poznać.

Dziewczynka przeprosiła na chwilę chłopca, po czym poszła z mamą w stronę recepcji, gdzie stał ciemny blondyn.

– Liam, to jest moja Louise – uśmiechnęła się do niego Mer, a mała podała mu rączkę.

– Miło mi jest cię poznać, Lou. Jestem Liam. – kucnął przy dziewczynce i uścisnął jej dłoń, po czym wskazał na niebieski zeszyt – Uczysz się?

– Mama dużo mi o panu mówiła. Jesteś sympatyczny. – zauważyła wesoła brunetka – Nie, czekam na Tomlinson’a, bo chcę dostać jego autograf.

– Czy ja usłyszałem swoje nazwisko? – dobiegł ku nim głos Louis’a, który właśnie stał przy recepcji – od małej fanki?

Mer przeniosła swój wzrok na szatyna i od razu zamarła. Był ubrany w bordowy sweterek i beżowe spodnie oraz, standardowo vansy. Jego włosy ułożone były w tak modny chaos.

Oczy Louise rozszerzyły się, kiedy dotarło do niej, iż stoi przed nią sam Louis Tomlinson – sławny piłkarz; reprezentant Londynu.

– Cześć, Louis. – Liam uścisnął dłoń szatynowi, co wydawało się być dla Mer, co najmniej dziwne – Um, Mer, to znaczy Margaret musiałeś już poznać. Jest recepcjonistką, a to jest mała.. Louise.

– Nie jestem mała! – oburzyła się zabawnie dziewczynka, na co Mer posłała jej znaczące spojrzenie. – I fanką chyba też nie jestem, bo zbyt wiele o tobie wiem. – powiedziała prosto z mostu brunetka – Bardziej określiłabym siebie jako Tomlinsonator.

Louis uśmiechnął się szeroko, kiedy usłyszał wypowiedź małej dziewczynki. Kiedy przykucnął przy niej, zagłębił się w jej zielonych tęczówkach i mógłby przysiąc, iż gdzieś już kiedyś je widział. I ten uśmiech.

– Lu, mogłabyś nie zwracać się do niego po imieniu? – zagadnęła cicho Mer. W tym samym czasie, gdy Liam odebrał telefon i odszedł od nich.

– Och, nie, spokojnie. Nie przeszkadza mi to. – uśmiechnął się Louis, posyłając Margaret ciepły uśmiech, pod którego wpływem ugięły jej się kolana. Następnie zwrócił się do brunetki – A więc jesteś Tomlinsonator, tak? – dziewczynka mu przytaknęła, dumnie wypinając pierś – Co mogę zrobić dla ciebie, młoda damo?

– Podpisać się w zeszycie z dedykacją dla Louise. – uśmiechnęła się dziewczynka, a Mer wywróciła oczami – i Mer. Mojej…

– … siostry. – dokończyła szybko za nią recepcjonistka. Za żadne skarby nie chciała, aby ten gwiazdor dowiedział się, że Louise jest jej córką – Lou jest moją młodszą siostrą.

Tomlinson skinął głową, jednak nie był do końca przekonany, iż mała Louise była siostrą Margaret. Fakt, były do siebie podobne, ale nie jako rodzeństwo. Zaintrygowała go osoba Mer. Była nieśmiała, ale i pewna tego, co robi. Była… właśnie, nie znał jej, a wyglądała na osobę z ciekawą osobowością.

Lulu już nic nie powiedziała, po prostu wręczyła piłkarzowi niebieski zeszyt i swój ulubiony długopis, aby mógł się wpisać do niego. Kiedy skończył, podniósł wzrok na Margaret, która niepewnie rozglądała się po hallu.

– Proszę, księżniczko. – uśmiechnął się do córki szatynki, po czym wstał na równe nogi, a Louise pobiegła usiąść na sofę – Masz słodką… siostrę.

– Och, um, dziękuję. – odparła niepewnie Mer – Jest słodka, kiedy czegoś chce.

Dziwnie jej było kłamać komuś takiemu i to jeszcze prosto w oczy, ale bała się tego, że jeśli na starcie dowie się o tym, iż ma dziecko – skreśli ją. Mimo tego, że nawet nie robiła sobie nadziei na jakąkolwiek głębszą znajomość z piłkarzem.

– Przyjaźnisz się z Liam’em? – zagadnęła Mer, przypominając sobie przywitanie mężczyzn.

– Stary przyjaciel z podwórka. – odparł uśmiechnięty szatyn – Masz ochotę się przejść?

Mhm, wali prosto z mostu, pomyślała Margaret. W tym samym momencie, doszedł do nich szef Grand Payne Hotel.

– Bardzo bym chciała, ale mam pracę. – uśmiechnęła się przyjacielsko Mer – I Lu na głowie.

– A stało się coś? – zainteresował się Liam.

– Nie.

– Tak. – powiedział Louis w tym samym momencie, kiedy ja zaprzeczyłam – Chciałbym wyciągnąć Mer na spacer. Dałbyś jej chwilę wolnego?

Liam przyjrzał się wyrazowi twarzy swojej recepcjonistki, po czym przeniósł wzrok na piłkarza, któremu, było widać, bardzo zależało na tym wyjściu. Ciemny blondyn skinął głową do szatyna.

– Czterdzieści minut, a ja zajmę się Louise. – dobiegł ich głos. Kobiecy głos, który Mer rozpoznała natychmiast. – Cześć, Mer. Witaj Lou, ach i ty Liam. – pocałowała swojego męża w policzek.

– A kto stanie na recepcji? – zapytał się zrezygnowany Payne.

– Ty, kotku. – puściła mu oczko Danielle, po czym usiadła na sofie, gdzie siedziała już córka Padolsky.

Kilka minut później, Louis wraz z Margaret szli chodnikiem w stronę jednej z najpopularniejszych kawiarni w tej dzielnicy. Co chwilę ludzie wskazywali na nich palcami, a uśmiech nie schodził z ust towarzysza pół-polki.

– Dlaczego zaproponowałeś spacer? Przecież się nawet nie znamy. – zapytała grzecznie Mer, przerywając ośmiominutową ciszę między nimi, która dla niej, była trochę niezręczna.

Chłopak wzruszył ramionami.

– Potrzebowałem odetchnąć od tego wszystkiego, a ty wydawałaś się być normalną osobą. – ich spojrzenia się spotkały. Mer natychmiast spuściła wzrok. – Długo pracujesz już dla Liam’a?

– Będzie z dwa i pół roku. – powiedziała, posyłając szatynowi uśmiech – Opowiedz coś o sobie.

Chłopak przyjął ulotkę od dziewczyny, która je rozdawała i zaczął zwijać kolorową kartkę w rulonik, spoglądając kątem oka na swoją towarzyszkę.

– Na pewno wiesz o mnie więcej niż ja sam. – zaśmiał się.

– Ej, moja siostra jest Tomlinsonator, nie ja. – broniła się brunetka, co tylko poszerzyło uśmiech chłopaka. – Nigdy nie rozmawiałam ze sławnym piłkarzem. Ba, nigdy takiego nie poznałam!

– To twój pierwszy raz? – zdziwił się szatyn, a Mer mu skinęła na potwierdzenie – A więc, jest parę informacji, które powinna pani wiedzieć, panno Margaret. – zwrócił się ku niej – Jestem oblegany przez sporą ilość fanek, które, czasami nie wiedzą nawet jak mam na nazwisko, a widzą we mnie tylko kogoś.. przystojnego. Moim jedynym przyjacielem jest telefon, któremu, z resztą i tak nie ufam w stu procentach. – szepnął jej ostatnie zdanie klepiąc się po kieszeni spodni, zapewne tam go trzymając – W nocy poluję na zwierzęta i upijam z nich krew, a w dzień podrywam piękne kobiety, wmawiając im, że nie znam się na tym, co robię.

Mer musiała policzyć do, pięciu, aby nie wybuchnąć śmiechem od razu.

– Idzie ci bardzo dobrze, kontynuuj.

Louis odhaczył w swojej głowie kolejny punkt, który zrealizował. Rozśmieszyć Mer. To było jego celem. Teraz musi tylko dowiedzieć się jednej rzeczy, albowiem, kim tak naprawdę jest dla niej Louise.

– Ugh, znam cię raptem dwadzieścia minut, a już wiem, że jesteś nieznośna! – stanął w miejscu i tupnął nogą niczym małe dziecko. Kiedy Margaret posłała mu przepraszający uśmiech i poklepała po ramieniu, ruszył w stronę kawiarni, aby otworzyć drzwi przed swoją towarzyszką. Usiedli przy jednym z wolnych stolików i złożyli zamówienia – A teraz powiedz mi, dlaczego twoja siostra ma tak przepiękne imię? Przepiękne, mam na myśli, damski odpowiednik mojego.

– Och, cóż za błyskotliwość. – zachichotała brunetka, a Lou uśmiechnął się szerzej. Mógłby cały czas słuchać jej magicznego śmiechu. – Nie myśl sobie, że ktoś wzorował się na twojej osobie, nadając dziecku tak na imię. – odparła dumnie – Louise, tak miała na imię moja prababcia.

Przyniesiono im zamówienia. Blondynka, która ich obsługiwała przyjrzała się dłużej brunetce, po czym odeszła za ladę, aby móc odebrać telefon od swojego narzeczonego.

Mer zatopiła usta w swoim Cappuccino i momentalnie, jej kubki smakowe oszalały.

– Nigdy nie piłam lepszej kawy. – szepnęła zdumiona – Oh, powiedziałam to na głos? – zachichotała, a Louis posłał jej ciepły uśmiech. Padolsky spuściła wzrok z tęczówek chłopaka na swoją filiżankę. – Lou cię podziwia, wiesz?

– A mianowicie? – Louis’a zainteresowało wyznanie Mer.

– Uważa cię za osobę, która się nie sprzedaje, w porównaniu do innych piłkarzy. No wiesz, sodówka nie uderzyła ci do głowy i zachowałeś swoją osobowość. – powiedziała ciepło – Niewielu sławnych piłkarzy nie pozwala reporterom wchodzić z buciorami do ich życia. Lu chce być taka jak ty. Niezależna.

– Skąd wiesz, że taki jestem? – uśmiechnął się pod nosem. To mu bardzo pochlebiało, zwłaszcza, że padło z ust tak pięknej dziewczyny, jaką była Mer. No, w prawdzie, mogły to być słowa jej siostry, ale jak zwał tak zwał.

Margaret podniosła dłonie w geście poddającym się.

– Tak mówi moja có… to znaczy, siostra. – poprawiła się szybko, a jej policzki przybrały barwę różową, co wywołało jeszcze szerszy uśmiech Louis’a.

Nawet, jeśli go okłamuje, to jej wybaczy. On zawsze wybacza. Przecież widać, że jest zakłopotana tą całą sytuacją.

– Powiem ci w sekrecie, że Louise ma na ścianie twój plakat. – szepnęła mu przez stolik brunetka.

Tym razem to jego policzki oblały się delikatnym rumieńcem.

– O boże, to takie żenujące. – westchnął cicho – Być na ścianie siedmiolatki. Nie boisz się o siostrę? Że się zdemoralizuje?

Mer wpatrywała się w osłupieniu w szatyna, nie wiedząc, co mu na to odpowiedzieć. Słodko wyglądał z wypiekami na policzkach, jednak zdawała sobie sprawę z tego, w jaki sposób podchodzi ona do całej tej sytuacji. Nazwała swoją córkę ‘siostrą’… to jedyne kłamstwo, na jakie się zdołała posunąć. Pierwsze i ostatnie: tak musi być.

– Jeśli ktoś chce być zdemoralizowany, to będzie. Nawet starsi tego nie zatrzymają. Życie. – odparła, po chwili namysłu.

– Jakie to było… głębokie. – uśmiechnął się do niej szatyn, a ona odwzajemniła gest. – Och, przepraszam cię na chwile. Muszę odebrać.

Margaret skinęła mu głową, a ten wyjął z kieszeni swoich spodni najnowszego iPhone’a. Padolsky nigdy nie widziała w tych najnowszych urządzeniach czegoś nadzwyczajnego. Wolała pozostać przy swoim BlackBerry.

– Bardzo się pogniewasz, jeśli ci powiem, że zaraz przyjdzie tutaj mój przyjaciel? – zwrócił się do niej szatyn, robiąc skruszoną minę. Czy on przypadkiem nie udaje?

– W porządku. I tak muszę się już zbierać. – odparła sympatycznie.

– Nie musisz wychodzić….

– Louis, miło spędzało mi się z tobą czas, ale muszę wracać do pracy. – powiedziała takim samym tonem jak poprzednio.

Szatyn wstał i, już miał zamiar coś powiedzieć, kiedy obok nich pojawił się chłopak w brązowych loczkach i zaraźliwym uśmiechu, dzięki któremu w policzkach ukazały mu się dołeczki. Intensywność zielonych oczu przeszywała Mer od środka. Pożerała. Niszczyła. Zabijała.

– Mer, to jest Harry, mój przyjaciel. Harry, to Mer, dobra koleżanka. – przedstawił ich sobie Tomlinson, a kiedy do Margaret dotarło, tak naprawdę, z kim ma do czynienia, poczuła mdłości. – Mer, wszystko okej?

Chłopak musiał najwidoczniej zauważyć, iż twarz brunetki momentalnie zbladła, a uśmiech zszedł z jej twarzy. Padolsky pokiwała twierdząco głową, będąc jakby w amoku i zrobiła krok w lewo, aby być jak najdalej od Harry’ego.

– Przepraszam, ale muszę już iść. – powiedziała i odeszła od nich. Najnormalniej w świecie zostawiła ich samych bez żadnego wyjaśnienia, ani krótkiego ‘cześć’.

Wręcz wybiegła z Pepper Mint, kierując się do Grand Payne Hotel, wyjmując z kieszeni spodni swój telefon, wykręciła numer do Danielle.

– Danielle Peazer-Pa…

– Dani, muszę z tobą natychmiast porozmawiać. – szepnęła do słuchawki Mer, siląc się, aby się nie rozpłakać.