Rozdział Ósmy

Autorka: Wiem, zawiodłyście się na mnie, bo dodałam wcześniej i TA cała akcja… ech. Chociaż nie. AKCJA MI SIĘ PODOBA! HAHAH XD

Dziękuję za cudowne komentarze pod poprzednim rozdziałem. Mam nadzieje, że zawsze będziecie tak komentować. Teraz za pewne pod tym rozdziałem nie zobaczę ani jednego kom, wiec… ugh.

Wiecie co? Uzależniłam się od We Own The Night – The Wanted. Jakoś tak… Kocham ich <3 A Nathan jest taki uighifudgiufhiufiuegiyegyisdgfdhfdh i Tom też ;__;

Dobra, miłej lekturki.

 Lots of love, xoxo

PS. EJ. Liczniki szaleją. Wejść na bloga jest od cholery, a tak mało komentarzy. MARTWIĘ SIĘ!

Londyn, 2013

Podróż samochodem w towarzystwie Louis’a była dla Mer dłużącą się w nieskończoność katorgą. Oboje milczeli, a tę ciszę jedynie zagłuszały piosenki lecące z radia. Pogoda, jakby wyczuwając napiętą atmosferę w pojeździe, dopasowywała się do nich. Wiatr wiał ze wzmożoną siłą, a krople deszczu ciężko uderzały w szyby Mini Cooper’a dziewczyny, co także nie ułatwiało jazdy. Od dziesięciu minut stali w ciągnącym się w nieskończoność korku. Mer klęła w duchu za to, że nie podłączyła swojej komórki do ładowania w hotelu, gdyż nie miała z tamtego miejsca możliwości powiadomienia Danielle o tym, iż się spóźni.

Margaret oparła głowę o zagłówek w siedzeniu i przymknęła oczy, mając nadzieję, że ten sznur samochodów przed nią był tylko jej głupim przewidzeniem, a gdy otworzy oczy – ujrzy pustą drogę. Jednak, kiedy uniosła swoje powieki ku górze czerwone audi nadal przed nią stało i ani drgnęło. Westchnęła cicho, a obecność Louis’a wcale jej nie pocieszała. Gdy wsiedli do jej auta, dotarło do niej to, że to będzie najbardziej niezręczna podróż, jaką odbyła w życiu.

Tomlinson natomiast siedział w swoim fotelu, z głową podpartą na ręce, która opierała się o drzwi pojazdu. Prawą rękę trzymał na swoim kolanie, stukając w nie palcami, w rytm piosenki, jaka leciała w radio. Był pogrążony w swoim własnym świecie, więc dopiero po kilku minutach zdał sobie sprawę z tego, iż samochód stał w miejscu. Zerknął na Mer, która w tamtym momencie także przyglądała się jemu. Kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały, dziewczyna odwróciła wzrok i utkwiła go w wycieraczkach, które zmywały krople deszczu z przedniej szyby pojazdu.

- Masz może skorzystać z telefonu? – Mer w końcu przekonała siebie, że zapytanie się go o tak błahą rzecz było najgorszym z możliwych pomysłów.

Louis wyjął z kieszeni swoich spodni białego iPhone’a i podał go brunetce, obserwując jej ruchy. Dziewczyna, ze skupieniem wymalowanym na twarzy, odblokowała klawiaturę, a jej oczom ukazały się cztery dziewczynki, w uścisku wesołego szatyna. Wszystkie łączyło ten sam kolor oczu, co u Lou. Margaret domyśliła się, iż musiały to być jego siostry. W końcu kilka razy rozmawiała z Lottie, ponieważ jej brat dość często z nią bawił się na podwórku. Zastanawiało ją tylko to, dlaczego nie pamiętała, by kiedykolwiek widziała Louis’a w jego rodzinnym domu.

- Coś nie tak? – zapytał niepewnie szatyn, wyrywając w ten sposób Mer z zamyślenia  i podziwiania rodzeństwa na tapecie w telefonie.

- Um, masz numer do Danielle? – próbowała unikać kontaktu wzrokowego z chłopakiem, jednak nie wychodziło jej to najlepiej, gdyż miała bardzo ograniczoną przestrzeń, w którą mogła się patrzyć.

Tommo wyprostował się na swoim fotelu i wziął od dziewczyny komórkę, wyszukując numer do żony Liam’a. Kiedy znalazł kontakt, podał z powrotem urządzenie Mer. Brunetka szepnęła ciche ‘dziękuję’ i przyłożyła telefon do ucha.

- Danielle? Tutaj Mer Padolsky – powiedziała do telefonu, a słysząc powitanie Peazer, kontynuowała – Przepraszam cię za spóźnienie, ale nie zdążę na czas odebrać Louise.

- Stało się coś? – zaniepokoiła się dziewczyna po drugiej stronie.

- Nie, nie. – zapewniła ją brunetka, zerkając na Louis’a, który obserwował ją podczas rozmowy – Po prostu utknęłam w korku, dziesięć minut od szkoły.

- Jak widzę, utknęłaś w nim z Louisem. – Mer usłyszała chichot po drugiej stronie – Okej, zabiorę Lu do mojego domu, a ty wpadniesz po nią, jak wydostaniecie się z korka.

- Będę twoją dłużniczką. Dziękuję. – powiedziała z uśmiechem na ustach Margaret – Przyjadę po nią najszybciej jak to możliwe.

Po tych słowach, dziewczyny się pożegnały, a Mer zakończyła połączenie. Przyjrzała się ponownie tapecie, jaka zdobiła komórkę szatyna, w końcu mu ją oddając.

- Dzięki. – szepnęła, z delikatnym uśmiechem na ustach. Lou odwzajemnił jej gest. Mer była pewna, że ta cisza, zagłuszana jedynie Still Into You zespołu Paramore nie była zbyt przyjemna. – Przepraszam cię za to, że nie powiedziałam ci prawdy o Louise.

Szatyn uniósł brwi ku górze.

- Za pewne uważasz mnie za niewiadomo, jaką szmatę, bo przespałam się z Harrym – na te słowa, Tomlinson się nieznacznie skrzywił – ale wierz mi, to było prawie osiem lat temu i nie chcę do tego wracać. To była jedna, głupia noc, która nic dla mnie nie znaczyła. Podobnie jak dla niego.

- Nie myślę o tobie w ten sposób, Mer. – szepnął Louis – Po prostu byłem trochę zaskoczony tym wszystkim…

W samochodzie ponownie zapanowała cisza, która tym razem nie była już tak bardzo irytująca jak te poprzednie minuty w milczeniu.

- Trochę mnie to zabolało, ale… kiedy uciekłaś z tamtej restauracji, nie mogłem przestać o tobie myśleć.

Mer przekręciła głowę w jego stronę, a jej policzki oblały się ledwo widocznym rumieńcem.

- To tak jak ja. – szepnęła dziewczyna, mając jednak nadzieję, że chłopak tego nie usłyszał. Jednak on doskonale wiedział, co powiedziała brunetka, a na jego usta wstąpił promienny uśmiech.

- Harry wie, że ma córkę?

 - Em, tak. Wczoraj z nim rozmawiałam i powiedziałam mu to. To znaczy, sam się domyślił, ale Louise nie wie, że Harry jest jej ojcem, więc…

- Możesz być pewna, że nikomu o tym nie powiem. – zapewnił ją chłopak, a Mer posłała mu pełne wdzięczności spojrzenie.

W tym samym momencie, sznur samochodów ruszył do przodu, więc brunetka odpaliła swoje auto i ruszyła.

Po czterdziestu minutach jazdy, w końcu dojechała pod dom Liama i Danielle Payne. Zaparkowała przy krawężniku i odpięła pas bezpieczeństwa. Louis tylko powiadomił dziewczynę, że zostanie w pojeździe, więc Mer wyszła z Mini Cooper’a i podeszła do dużych drzwi od domu małżeństwa. Zadzwoniła dzwonkiem, a po chwili stanęła w nich Danielle w purpurowym sweterku oraz białych spodniach. Jej zazwyczaj zakręcone włosy, były wyprostowane, dzięki czemu można było zauważyć, iż u dołu są złotawe; ombree.

- Wejdź, Mer. Napijesz się kawy, herbaty? – brunetka weszła do domu Payne’ów i rozejrzała się po przejrzyście czystym przedpokoju, po czym przecz szła do salonu, gdzie od razu ujrzała Louise, siedzącą na kanapie i oglądającą telewizję.

- Nie, dziękuję. Louis czeka w samochodzie i, em, wpadłam tylko po małą i spadam. – odparła do Danielle, która przyjrzała jej się uważniej.

Kiedy mała Padolsky usłyszała głos swojej mamy, od razu wstała z sofy i rzuciła się w jej objęcia. Margaret przykucnęła przy dziewczynce i pocałowała ją w policzek.

- Byłaś grzeczna?

- Mamoooo – przeciągnęła córka Mer, wywracając oczami – Danielle jest bardzo opiekuńcza. Liam tak samo.

- Och. W takim razie idź pożegnaj się z Liam’em i wracamy do domu.

Lu pobiegła do kuchni, gdzie ciemny blondyn pracował na swoim laptopie. Na widok dziewczynki, od razu odszedł od urządzenia i wziął ją na swoje kolana, co było trochę dla niego wyczerpujące, gdyż noga w gipsie w wielu rzeczach mu przeszkadzała.

- Dziękuję ci z całego serca, Danielle. Nie wiem, co bym zrobiła, gdybyś nie wzięła jej do siebie. – uśmiechnęła się do Peazer brunetka.

- Daj spokój. – machnęła na nią ręką Dani – Louise to złote dziecko, a i w końcu muszę zacząć być bardziej odpowiedzialna. W końcu kiedyś i ja będę miała potomstwo.

- Nie żartuj sobie. Ty, nieodpowiedzialna? Przecież.. zaraz, co takiego? – Mer natychmiast spoważniała. Mimo tego, że nie znała zbyt długo i za dobrze Danielle, mogła powiedzieć, iż obie bardzo się polubiły – Jesteś w ciąży?

Danielle skinęła jej głową.

- Gratuluję wam! – rzuciła jej się na szyję – To takie piękne.

- Liam powiedział dokładnie to samo. – zachichotała Dani, a Mer ponownie ją przytuliła.

- Cieszę się waszym szczęściem.

Tym razem droga samochodem nie była tak krępująca jak poprzednim razem.  Tommo wraz z Louise pogrążyli się w rozmowie na temat zbliżającego się meczu, z którym miał grać klub szatyna. Lu była bardzo podekscytowana tym, że zna sławnego Louis’a Tomlinson’a, a ten z kolei próbował powstrzymywać się od ciągłego patrzenia się na Margaret.

Po dwudziestu minutach podróży, Mer zaparkowała pod swoim mieszkaniem. Z nieba przestało padać, ale za to ciemne chmury nie odpuściły sobie przebywania na nim. Było już po osiemnastej, a Mer całkowicie wyleciało z głowy, że powinna jeszcze odwieść Lou pod hotel. Poprosiła Louise, by poszła już do domu, uprzednio wręczając jej klucze, a sama przeniosła swoje szare tęczówki na Louis’a.

- Wejdziesz? – zapytała się go niepewnie. Kąciki ust Lou uniosły się ku górze. – Chyba, że naprawdę musisz być już w hotelu, więc cię odwiozę..

- Z chęcią wejdę. W końcu spędziłem prawie całe popołudnie w twoim samochodzie.

- Hej, nie moja wina, że w mieście były korki. – zaśmiała się brunetka, a piłkarz pokręcił głową na boki – Co?

- Lubię to, w jaki sposób się śmiejesz. – powiedział cicho szatyn, a policzki Margaret oblały się rumieńcem.

- Chodźmy już na górę. – szepnęła Padolsky, otwierając drzwi, aby wyjść z pojazdu.

Dziesięć minut później, cała trójka siedziała w kuchni, przy stoliku pochłonięta w rozmowie na temat minionego dnia. Przede wszystkim, Mer z Lou słuchali opowiadań Louise, jak spędziła swój dzień w szkole, posyłając sobie nawzajem ciepłe uśmiechy. Margaret, w międzyczasie przygotowywała sos pomidorowy, który miała zamiar podać z gotującym się makaronem spaghetti.

Gdy danie było już gotowe, postawiła trzy talerze na stole z pachnącym posiłkiem. Louise od razu wzięła się za konsumowanie kolacji, a w tym czasie Mer zajęła miejsce między córką, a Louis’em. Chłopak zakochał się w daniu, jakie przygotowała brunetka, obsypując ją tysiącami komplementów, które także skomentowała Lulu. Mała Padolsky przypomniała swojej mamie o spalonych sprzed kilku dni zapiekankach oraz za słonych zupach.

- Och, Lu. Nie każdy jest we wszystkim dobry. – powiedział wesoło szatyn – Może twoja mama nie umie przyprawiać niektórych posiłków, ale spaghetti robi wyśmienite.

Louise nieco się zdziwiła, kiedy piłkarz powiedział ‘twoja mama’, jednak napotykając wesołe spojrzenie rodzicielki od razu się rozpromieniła.

- Musiałbyś zjeść, by uwierzyć. – zachichotała dziewczynka, kończąc swój posiłek i popijając go wodą.

- Ej, ja was słucham! – Mer spojrzała wymownie na swoich towarzyszy – Louise, idź się umyć. Ja pozmywam naczynia.

- Ale mamoooo – jęknęła Lu – Louis mi obiecał, że obejrzymy jeszcze jakiś film.

Margaret tym razem spojrzała na szatyna, który wzruszył tylko bezwładnie ramionami.

- Jest już późno. Obejrzycie film kiedy indziej. – powiedziała spokojnie, a Lulu zsunęła się z krzesła i powędrowała do łazienki. – Już mi dziecko buntujesz?

Tomlinson nachylił się nad stolikiem z wesołym uśmiechem na ustach.

- Skąd! – odparł – Zajmowałem się młodszymi siostrami i jakoś nie widać po nich oznak buntu.

Margaret przyjrzała mu się uważniej i dopiero wtedy spostrzegła, iż był ubrany w kremowy sweter oraz czarne, dopasowane spodnie. Jego włosy były wzburzone, a oczy błyszczały.

Brunetka upiła łyk wina, które nalała na samym początku sobie i Louis’owi do kieliszków.

- Tęsknisz za nimi?

- Za kim? – chłopak nie od razu zrozumiał pytanie dziewczyny.

- Za Lottie, Fizzy, bliźniaczkami… - szepnęła Mer.

Tomlinson zmarszczył czoło, zastanawiając się, skąd recepcjonistka mogła wiedzieć o imionach jego sióstr, ale wpadło mu do głowy, że przecież był piłkarzem, a siostry dość często na portalach społecznościowych go wspierały.

- Każdego dnia. – głos Louis’a był przepełniony smutkiem – sezon kończy się za miesiąc, więc wtedy będę mógł wrócić do Doncaster.

Ciche ‘och’ wyrwało się z ust brunetki.

- Wiesz, że mój brat się przyjaźnił z Lottie? – zapytała się, a chłopak uniósł brwi ku górze – Robert Padolsky. Mój młodszy brat. W Doncaster mieszkaliśmy obok was.

- Nigdy cię nie widziałem.. – zamyślił się chłopak.

- Zaraz po skończeniu liceum wyjechałam do Londynu. To znaczy.. byłam zmuszona, bo moja matka niezbyt wesoło przyjęła wiadomość, że miałam urodzić dziecko.

- Przykro mi. – szepnął szatyn.

- W porządku. – Mer posłała mu delikatny uśmiech, po czym wstała z krzesła, zabierając brudne talerze ze stołu i podchodząc do zlewu, aby je umyć. Czuła na sobie wzrok szatyna, jednak starała się nie przejmować tym, iż była obserwowana.

Kiedy skończyła, wytarła dłonie w ścierkę i odwróciła się od zlewu, jednak Louis zaszedł jej drogę. Otóż, Tommo stał przed nią z poważną miną. Margaret mogła przyjrzeć się dokładnie jego twarzy, która z bliska była równie idealna, co z daleka. Jedyne, co uległo zmianie sprzed ich ostatniego spotkania, w restauracji, chłopak miał delikatny zarost, który dodawał mu tylko uroku. Pojedyncze pasmo spadło Mer na twarz, a Louis w wolnym tempie ujął je w swoje palce i założył dziewczynie za ucho. Taki drobny gest, a uczucie, jakie kłębiło się w podbrzuszu Padolsky odebrało to jako głębokie doznanie.  Następne, co Mer zdołała uchwycić to błyszczące tęczówki swojego towarzysza, które znajdowały się coraz bliżej jej twarzy. Margaret stanęła na palcach i zamknęła przestrzeń, jaka między jej ustami, a wargami chłopaka się pojawiła. Jedna dłoń piłkarza spoczęła na biodrze brunetki, a drugą złapał za jej podbródek, by po chwili jego język wślizgnął się do ust Mer. Chłopak tak napierał na dziewczynę, że ta czuła na swoich pośladkach kant zlewu, jednak w tamtej chwili było to nieistotne. Margaret czuła się jakby czas stanął w miejscu, a dookoła nich unosił się magiczny pyłek, który sprawiłby, iż para uniosłaby się do samego sufitu, połączona w czułym pocałunku, tak jak w filmach dla dzieci. Zdała sobie sprawę, że Tomlinson powoli kończy ich pieszczotę, zagryzając delikatnie jej dolną wargę. Mer otworzyła oczy w tym samym momencie, co piłkarz i oboje spłonęli rumieńcem, kiedy ich spojrzenia się skrzyżowały.

Margaret Padolsky nigdy nie czuła się tak niesamowicie podczas pocałunku.

- Em, pójdę wziąć prysznic. Jeśli chcesz, to zajrzyj to Lu, czy coś. – Mer zaczęła się jąkać, a Lou skinął jej głową.

Brunetka wyszła z kuchni i poszła do swojej sypialni, aby zabrać z niej pidżamę oraz czystą bieliznę. Następnie skierowała się do łazienki i zakluczyła drzwi. Rozebrała się weszła pod prysznic, rozkoszując się ciepłą wodą, która w kojący sposób pieściła jej ciało.

Przez cały czas myślała tylko o tym jak miękkie są usta Lou i jak cudownie się wtedy czuła, kiedy się całowali. Z całą pewnością chciałaby to powtórzyć. To był jej pierwszy pocałunek z Louis’em Tomlinson’em. Ba, to był jej pierwszy pocałunek od lat!

Kiedy skończyła spłukiwać pianę ze swojego ciała, wytarła się ręcznikiem i przebrała w krótkie, czarne spodenki oraz fioletową koszulkę z długim rękawem, która już od wielu miesięcy służyła jej tylko do spania. Swoje mokre włosy rozczesała i wysuszyła suszarką. Umyła zęby i przyjrzała się swojemu odbiciu w lustrze. Jak na dziewczynę z siedmioletnim dzieckiem i pracą recepcjonistki – wyglądała bardzo młodo i nawet dobrze.

Westchnęła cicho i wyszła z łazienki, kierując się do swojej sypialni, jednak po drodze zahaczyła jeszcze o pokój swojej córki, ciekawa tego, co właśnie robiła. Stanęła przy ścianie i przysłuchiwała się rozmowie Louise z Lou.  Przeszło jej przez myśl, że ta zbieżność imion była dla niej niezłym kłopotem!

- Nie mogę uwierzyć w to, że mój ulubiony piłkarz siedzi w moim pokoju i czyta mi bajkę na dobranoc. – Lu zachichotała w maskotkę, którą dostała od Tommo.

Tomlinson uśmiechnął się do dziewczynki, widząc dołeczek w jej policzku.

- Ej, bajka o „Lwie i owcy” wcale nie jest taka zła! – Oburzył się na żarty chłopak.

- Och, taak. – zaśmiała się brunetka – Zwłaszcza moment, kiedy Lew uświadamia sobie, że nie może żyć bez owcy, po tym jak ją zjada. Bardzo pouczająca książka.

- I zdradziłaś mi jej zakończenie. Niedobra dziewczynka! – zaczął ją łaskotać, jednak po chwili przestał i uśmiechnął się do niej ciepło – Śpij dobrze, szkrabie.

- Dobranoc, Lou.

Serce Mer podskoczyło do gardła, kiedy uświadomiła sobie, że Louis wychodzi z pokoju jej dziecka. W ułamku sekundy znalazła się w kuchni, gdzie szybko chwyciła szklankę z wodą i udała, iż ją pije. Bardzo wzruszyła się, gdy usłyszała rozmowę jej córki z piłkarzem. Nie mogła sobie wyobrazić lepszego widoku.

- Mer? – usłyszała pytanie szatyna.

- W kuchni! – odparła nie za głośno, aby nie obudzić dziecka. Chłopak oparł się o framugę i wpatrywał się w dziewczynę – Zasnęła?

- Myślę, że tak. – posłał jej uśmiech – Em, ja już będę się zbierał. Późno jest.

Zegar wskazywał godzinę dziesiątą trzydzieści.

- Louis?

Chłopak uniósł brwi i ich spojrzenia się skrzyżowały.

- Zostań, proszę.