Rozdział Czwarty

Od autorki: Dziękuję za komentarze pod poprzednim rozdziałem! Jesteście cudowni!

Mi się tam Loumer podoba i koniec ^^. Trafnie zauważyłyście, nie potrafię zbyt długo trzymać w tajemnicy pewnych wątków. Wiele jeszcze muszę się nauczyc. A skoro o nauce mowa. BOŻE, CZY WY TO WIDZICIE?! Jeszcze dwa nędzne tygodnie i do szkoły! Ughhhh

Wyprowadzam się na okres najbliższych 8 miesięcy na Hawaje. Ktoś chętny? No wiecie, razem jak uciekniemy ze szkoły to będzie raźniej! Hahah. Nie ważne. Słaby żart.

Nie wiem, kiedy dodam następny rozdział, bo jeszcze nie mam napisanego.

Wyczekujcie :)

Londyn, 2013

Mer trzasnęła drzwiami i osunęła się po nich aż do samej podłogi, na której podciągnęła do siebie kolana i westchnęła cicho. Louise poleciała od razu do łazienki, ponieważ była zmęczona, więc Margaret mogła spokojnie ochłonąć po jej spotkaniu z Louis’em.

Poznał. Na pewno zdał sobie sprawę z tego, iż Padolsky go okłamała, co do pokrewieństwa jej i Louise. To przecież byłoby zbyt łatwe dla Mer, aby powiedzieć mu prawdę. Przecież nie powinna bać się odrzucenia, czy też czegoś podobnego. Zawsze, kiedy jakiś chłopak, na którym jej zależało, dowiadywał się, że jest matką siedmioletniego dziecka – odchodził. Tak po prostu ją zostawiał z krótkim ‘cześć’. Ale, tak właściwie, czy zależało jej na Louis’ie? Przecież znała go raptem tydzień, a rozmawiała z nim może z cztery razy. Gdzie tutaj mówić o zależeniu na kimś, skoro tak naprawdę go nie znała. Co z tego, iż był osobą publiczną i cały Internet od niego wręcz huczał? Mer bała się tego, że znowu zostanie odtrącona. Zmieszana z błotem za jeden błąd siedem lat temu, w Doncaster.

W przedpokoju rozbrzmiały pierwsze takty piosenki The Rolling Stones, które sygnalizowały, że ktoś właśnie próbował się połączyć z dziewczyną. Wyjęła swoją komórkę z torebki, wstając z podłogi i nacisnęła zielony przycisk, unosząc go do ucha.

– Słu-słucham? – Otarła swoje policzki ze słonych łez, które pojawiły się znikąd i przeszła do kuchni, uprzednio zamykając drzwi na klucz.

– Margaret. – Rzekł ciepły głos po drugiej stronie – Wszystko w porządku? Płakałaś?

Mer odkaszlnęła.

– Nie, nie, wszystko jest dobrze, Danielle. – Odparła spokojnie, wyjmując z szafki kubek i herbatę, po czym postawiła wodę na napój i oparła się o blat. – Stało się coś?

– Słyszałaś o Liam’ie? Jak wracał do domu, oczywiście pieszo, to uderzył w niego samochód.

– Boże, wszystko w z nim dobrze? – Mer wyłączyła czajnik z wodą i zaniepokojona, zalała sobie herbatę, po czym posłodziła ją i wlała odrobinę mleka.

– Ma lekki wstrząs mózgu i złamaną nogę, jednak jest uziemiony przez najbliższe 5 tygodni. – jej głos wydawał się być zmartwiony – Leży w salonie na sofie i marudzi, że nie ma, kto zająć się hotelem, och, na miłość boską! Liam nie wstawaj!

– Przecież ma zastępcę-

– Oddanie Grand Payne Hotel w ręce mojej siostry to istne samobójstwo! – Usłyszała krzyk chłopaka, na co wywróciła oczami.

– Czyli wszystko z nim okej. – Powiedziała sama do siebie Margaret – Danielle, a ty? Wpadniesz na godzinę, czy dwie i podpiszesz parę dokumentów i-

– Mer, bardzo bym chciała pomóc mojemu mężowi, jednak jestem umówiona do ginekologa. – Margaret mogłaby przysiąc, iż właśnie w tym momencie dziewczyna po drugiej stronie ściszyła swój głos – Mogłabyś ty się tym zająć? Podrzucę ci jutro rano wszystkie potrzebne rzeczy, które da mi Liam.

Padolsky westchnęła w duchu, jednak nie mogła zostawić koleżanki na lodzie.

– O 9 ci pasuje? – Zaproponowała szatynka, całkowicie zapominając, iż jej córka nie będzie miała, z kim zostać w domu.

– Doskonale! Prześlij mi esemesem adres i będę punktualnie! – Usłyszała po drugiej stronie i pożegnała się z Payne.

Mer rozłączyła się, a w tym samym momencie po kuchni rozbrzmiał dźwięk przychodzącej wiadomości. Brunetka spojrzała na wyświetlacz i momentalnie się uśmiechnęła.

OD: LOUIS TOMLINSON

To był naprawdę miło spędzony dzień. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy poza hotelem Liam’a. Dobranoc Mer. :)

Ta wiadomość była miłym zaskoczeniem dla Padolsky, ponieważ nie spodziewała się tego, aby Lou jej napisał. Dziewczyna uśmiechnęła się sama do siebie, a kiedy przyłapała się na wpatrywaniu w ekran swojego telefonu – oprzytomniała i zamiast odpowiedzieć piłkarzowi, napisała Danielle jej adres. Następnie wyszła z kuchni, uprzednio wkładając do umywalki kubek i gasząc światła. Stanęła w progu pokoju swojej córeczki. Louise właśnie przykrywała się kołdrą. Margaret usiadła na łóżku, otulając swoje dziecko.

Oczy dziewczynki rozbłysły, a usta wydęły się w promiennym uśmiechu.

- Bardzo polubiłam Louis’a. – Szepnęła mała Padolsky – Jest sympatyczny i wydaje się być miłym.

- Tak, racja. Jest w porządku. – Odwzajemniła uśmiech starsza brunetka.

Podała swojemu dziecku maskotkę, którą dostała od piłkarza i od razu pomyślała o zniewalającym uśmiechu chłopaka, jego turkusowych, cudownych tęczówkach i.. Nie, stop! Nie mogła myśleć w ten sposób o Louis’ie. Przecież ona go nie znała. On jej też.

- Lubisz go? – Lulu wyrwała swoją matkę z zamyślenia.

- Już ci powiedziałam, Louise: jest w porządku.

Mer pocałowała córkę w czoło i wstała, kierując się do drzwi z pokoju dziecka. Nim zgasiła światła, zerknęła na plakat, który przedstawiał Louis’a Tomlinson’a we własnej osobie. Pomyślała, że byłoby mu miło, gdyby odpisała na jego wiadomość. Jednak tak szybko  jak było to możliwe – wyrzuciła ten pomysł ze swojej głowy.

Poszła do łazienki i wzięła orzeźwiający prysznic, umyła włosy i zęby. Gdy wyszła z pomieszczenia, krople wody spływały jej po ciemnych kosmykach na głowie, a czerwona koszulka już nieco zamokła od jej wilgotnego ciała. Nastawiła budzik, po czym położyła się na łóżku. Jej telefon leżał tuż obok niej, na nocnej półce. Biła się z myślami, czy powinna zrobić coś, aby zbliżyć się do Louis’a, czy to byłoby zbyt, dla niej, trudne.

Sięgnęła po komórkę i wpisała parę słów.

DO: LOUIS TOMLINSON

Bardzo chciałabym się z tobą ponownie spotkać.. śpij dobrze. Mer

Louis leżał na łóżku, przykryty wrzosową kołdrą i rozmyślał nad dniem. Margaret nie odpowiadała na jego wiadomość, a wysłał ją prawie godzinę temu. Obawiał się, iż dziewczyna nie będzie chciała się już z nim spotkać, więc oddał się swoim przemyśleniom na temat tego, co miało miejsce zaledwie parę tygodni temu. Otóż, osobą, o której myślał była Eleanor Calder. Lubił ją, ale od jakiegoś czasu ich związek stawał się coraz bardziej udawany, a on, jako osoba szczera, nie potrafił ciągnąć dalej tej farsy. Co z tego, że jego menadżer bardzo chciał, aby piłkarz był w związku? On nie potrafił okłamywać bliskich jego sercu ludzi. A Eleanor? Ona ucierpiała najbardziej, ponieważ, z tego, co dowiedział się Louis, Calder naprawdę zaczynała coś do niego czuć. Tomlinson nie odwzajemniał jej uczuć, ponieważ czuł się jakby przebywał, rozmawiał ze swoją siostrą. Te niezręczne sytuacje były niczym, w porównaniu do dnia, kiedy Tommo oznajmił brunetce, iż nie chce już z nią być. Starał się, aby nie bolało to ją tak bardzo, jednak nie potrafił. Zwykłe słowa sprawiły, że stracił przyjaciółkę, na której bardzo mu zależało.

Dźwięk przychodzącego esemesa, otrzeźwił Louis’a na tyle, by mógł zapomnieć o dziewczynie, którą zranił, licząc na własne dobro. Sięgnął po swojego iPhone’a i uśmiechnął się do ekranu komórki. Mer odpisała na jego wiadomość. To było coś, czego pragnął najbardziej w tej chwili. Przez trzy minuty wpatrywał się w treść wiadomości, jakby był tam ukryty jakiś szyfr. Zdał sobie sprawę, że jeśli nie pójdzie spać przy najbliższych dwudziestu minutach, to jego jutrzejszy dzień będzie należał do tych najgorszych, więc odpłynął w krainę snów, śniąc o nikim innym jak o dziewczynie z szarymi oczami.

Niebo nad Londynem zaniosło się ciemnymi chmurami, które nie wróżyły dobrej pogody tego dnia. O ósmej nad ranem, Louis był już po śniadaniu, porannym prysznicu i rozmowie ze swoim trenerem, który przeniósł ich spotkanie na poniedziałek, gdyż wypadła mu bardzo ważna, rodzinna sprawa. Tomlinson nie mógł sobie wymarzyć lepszego weekendu od właśnie takiego. Żałował tylko, iż musiał zwlec się z łóżka o tak wczesnej godzinie, jednak, mimo tego, miał dobry humor.

Dochodziła dziewiąta trzydzieści, kiedy w drzwi do jego penthouse’u ktoś zaczął dramatycznie pukać. Jedyną osobą, która tak robiła – był jego najlepszy przyjaciel. Zszedł z sofy i otworzył Styles’owi mahoniowe wrota, zastanawiając się, dlaczego wpuścili go na piętro, skoro do gości, zazwyczaj, musieli przychodzić osoby, wynajmujące pokój w Grand Payne Hotel. Liam lubił cenić sobie bezpieczeństwo.

- Myślałem, że masz dzisiaj trening. – Zauważył Harry, a Louis wywrócił oczami.

- Tak, Hazz, miałem mieć trening, ale coś wypadło trenerowi. Chyba bym ci nie otworzył, gdyby mnie nie było, prawda?

Z ust Styles’a wyrwało się tylko ciche „och”. Chłopcy przeszli do kuchni. Lou podał swojemu towarzyszowi puszkę z colą, a sam otworzył sobie tę z wodą.

- Co cię tutaj sprowadza? Nie miałeś przypadkiem szukać pracy? – Spojrzał brunetowi w oczy i, mimowolnie, pomyślał o małej Louise, która miała ich podobną barwę.

- Właśnie tak się składa, że wczoraj rozmawiałem z Liam’em i wyszło na to, iż potrzebuje bagażowego, więc.. tak jakby pracuję tutaj. – Wzruszył ramionami.

Tomlinson momentalnie spojrzał na swojego towarzysza z wielkimi oczami.

- Jestem pod wrażeniem, Harry. – Rzekł normalnym tonem – Nie sądziłem, że tak szybko coś sobie znajdziesz.

- Bo we mnie nie wierzysz, Tommo. – Oburzył się Styles – Właściwie, to dzwoniłem kilka razy do ciebie wczoraj. Dlaczego nie odbierałeś?

Louis zamyślił się na chwilę. Margaret dość dziwnie zareagowała na spotkanie z Harrym, wtedy, w Pepper Mint. A gdyby powiedział swojemu przyjacielowi, iż właśnie całe wczorajsze popołudnie spędził w jej towarzystwie, to, czy chłopaka reakcja byłaby taka sama?

- Byłam w wesołym miasteczku. – Lou doszedł do wniosku, iż nie powinien okłamywać swojego przyjaciela.

Harry zaśmiał się gardłowo.

- Byłeś w wesołym miasteczku? – Powtórzył słowa szatyna – Przepraszam cie bardzo, stary, ale co robiłeś w wesołym miasteczku sam?

Tomlinson wywrócił oczami i wyszedł z kuchni, siadając na sofie i biorąc w dłoń pilota od telewizora. Przerzucał kanały, jednak nadal czuł na sobie wzrok przyjaciela.

- Nie byłem sam, Harry. – Powiedział cicho.

Mina Styles’a od razu uległa zmianie. Ze zdezorientowania i szoku, przemieniła się w mega wielkie zaskoczenie i zawziętość.

- Miałeś randkę. – Stwierdził chłopak.

- Nie, to nie była randka – Bronił się Tommo. Jednak miał nadzieję, że kiedyś na takową zabierze Padolsky – Dlaczego zawsze, kiedy jest się gdzieś z dziewczyną, to musi być randka, co?

- Bo tak. – Odparł krótko brunet – Byłeś tam z Eleanor? – Zapytał niepewnie.

Louis pokręcił przecząco głową. To teraz się zacznie – pomyślał. Harry miał dość specyficzną tendencję do wypytywania każdego o wszystko, a zwłaszcza Lou, który był jego najlepszym przyjacielem.

- Skoro nie z Calder, to z kim? Boże, Tomlinson, powiedz mi, nooooo! – Przeciągnął lokowaty, a Lou uśmiechnął się pod nosem.

Szatyn wyłączył telewizor i przeniósł swój wzrok na bruneta, który wpatrywał się w niego swoimi zielonymi, błyszczącymi oczami.

- Pamiętasz tę dziewczynę, z którą byłem u Niall’a, w kawiarni? – Harry skinął mu głową – To byłem właśnie z nią. I jej siostrą. Tak myślę.

Tym razem Styles cały zbladł. Czuł, że z ich znajomości może nie wyjść nic dobrego, jednak nie sądził, iż jego najlepszy przyjaciel umówi się z tą samą dziewczyną, z którą kiedyś miał dość nienaturalną przygodę.

- Byłeś z Margaret Padolsky i jej siostrą w wesołym miasteczku? – Styles chciał się upewnić tego, co właśnie zostało mu przedstawione.

- Właśnie o tym mówię. Harry, zacznij w końcu słuchać. – Kiedy Louis spojrzał na swojego przyjaciela, zmartwił się nieco. Zazwyczaj zarumienione policzki były teraz całkowicie bez koloru, dołeczki w kącikach jego ust zniknęły na dobre, a ten błysk w oczach także zginął.

- Ale Mer nie ma siostry. – Powiedział na głos to, co pomyślał Styles. Widząc zdziwione spojrzenie swojego towarzysza, potrzepał głową na boki – Um, cieszę się, że w końcu podniosłeś się po zerwaniu z Eleanor.

- Wcale nie cierpiałem po naszym zerwaniu. Nie w taki sposób jak ona. – Powiedział cicho Louis, a Harry już wiedział, że to był temat tabu. Styles był szczęśliwy, że Lou nie usłyszał tego, co powiedział przed wątkiem z El. – Co robisz dzisiaj?

- Idę do Niall’a na piwo. Ma wpaść jeszcze paru znajomych. Przyjdziesz?

Piłkarz przemyślał dosadnie propozycję Harry’ego. Gdyby poszedł do Horan’a, to z pewnością, blondyn nie wypuściłby go stamtąd bez zażycia choćby odrobiny alkoholu, a Tomlinson’owi nie można było pić, zwłaszcza przed wielkimi meczami, a takiż mieli mieć w przyszłym tygodniu. Z drugiej strony, rozerwałby się i miło spędził czas z przyjaciółmi. Naszła go jeszcze myśl, iż mógłby spotkać się z Margaret.

- Bardzo bym chciał, ale wolę nie. Nialler ma skłonności do dość intensywnego imprezowania. – Odparł, dokładnie ważąc słowa szatyn.

Harry nie uwierzył w jego wymówkę. Zbyt dobrze go znał.

- Umówiłeś się już. – Stwierdził brunet, czując lekki zawód na kumplu.

- Nie, ale bardzo chciałbym poznać bliżej Mer – Powiedział cicho Louis – Znam ją krótko, a wydaje się być inteligentną dziewczyną.

- I ładną. – Wtrącił się Harry.

Lou mu skinął głową.

- Ładna też jest, racja, ale Harry. – Spojrzał na swojego przyjaciela – Obiecuję, że po meczu z Borussią* wybierzemy się na podbój londyńskich klubów, okej?

Usta Styles’a rozciągnęły się w uśmiechu.

- Dobra, ale nie musiałeś mówić o klubach. Dobrze wiesz, że od lat już tam nie chodzę. Wolę domówki. – Powiedział wesoło Harry, zapominając na chwilę o tym, z kim jego przyjaciel miał się spotkać.

- Jesteś super! – Loueh klepnął swojego towarzysza w ramię i zaśmiał się chłopięco.

- Ale, jeśli Margaret odmówi ci spotkania, to wiesz, gdzie nas szukać. – Uśmiechnął się Styles.

- Dzięki, Hazz. – Odparł szczerze szatyn, a widząc w oczach przyjaciela zrozumienie, zrobiło mu się cieplej na sercu. Brunet podniósł się z sofy i skierował do drzwi – Idziesz już?

Młodszy odwrócił się do szatyna, trzymając dłoń na klamce.

- Muszę zarejestrować się u nowego, tymczasowego szefa hotelu, bo Liam ma złamaną nogę i nie może na razie przychodzić do pracy. – Wzruszył ramionami – Udanej soboty, Lou.

- Do zobaczenia, Curly. – Uśmiechnął się do przyjaciela piłkarz.

Margaret spojrzała zza recepcji na blondynkę ze sztucznymi rzęsami i toną fluidu na twarzy. Nie wyglądała zbyt atrakcyjnie z pomalowanymi na różowo powiekami i ohydnie czerwonymi ustami. Niestety, jej pracą nie było ocenianie ludzi, a udostępnianie im, wcześniej zarezerwowanego pokoju w Grand Payne Hotel. Cóż za strata.

- Pokój 139, drugie piętro. Życzę miłego dnia, panno Coventry. – Posłała kobiecie sympatyczny, acz wymuszony uśmiech i westchnęła cicho, kiedy blondynka odeszła w stronę wind. – Nie rozumiem, dlaczego dziewczyny nie mogą postawić na naturalność. Przecież make-up jest przereklamowany.

Hannah uśmiechnęła się na słowa swojej towarzyszki, jednak w porę przerwał jej chłopak o nieprzyzwoicie zielonych oczach i brązowych lokach. Wpatrywał się w Margaret, kiedy ta nieświadoma wzroku chłopaka, pisała coś w zeszycie hotelowskim.

Styles odchrząknął.

- Liam powiedział, że mam odebrać od ciebie jakieś papiery. – Powiedział opanowanym tonem Harry.

Mer wytrzeszczyła oczy na niego. Nie, to się nie dzieje naprawdę – pomyślała.

- To ty jesteś tym nowym bagażowym? – Zaskoczona swoim pewnym tonem, spojrzała na tak dobrze znajomego jej chłopaka.

- Jak widać. – Odparł krótko – Mogłabyś mi je dać do wypełnienia? Mam jeszcze parę spraw do załatwienia.

Padolsky przeniosła swój wzrok na Walker, która wpatrywała się w Styles’a jak w obrazek. Miała jednak nadzieję, iż chłopak jej nie oczaruje, gdyż wtedy nie przeżyłaby czegoś takiego.

Mer wyjęła z szuflad dwa pliki dokumentów i wraz z długopisem podała je nowemu pracownikowi Grand Payne Hotel. Skoro Liam go przyjął, to nie mogła podważać, mimo bliskiej znajomości, zdania jej szefa.

- Podpisz w zaznaczonych miejscach, uzupełnij dane, a resztą zajmę się ja. – Poinstruowała go w osłupieniu brunetka.

Chłopak skinął jej głową i pochylił się nad ladą, aby zapisać wymagane na nim informacje. Ku szczęściu Margaret, Hannah była w tamtym momencie zbyt pochłonięta rozmową z jakimś Włochem, by móc zwrócić uwagę na Styles’a.

- Dlaczego chcesz tutaj pracować? – Rzuciła w jego stronę.

- Wywiad przeprowadził ze mną już Liam. Nie musisz tego robić. – Odparł obojętnie Harry, jednak doskonale wiedział, iż dziewczyna pyta się tylko i wyłącznie w celach prywatnych – Potrzebowałem pracy, a Payne mi taką zaoferował, więc nie widzę problemu.

Z jaką łatwością szło jej rozmawianie z tym neandertalczykiem.

- Dlaczego wyjechałaś z Doncaster? – Uniósł swój wzrok zza papierów i napotkał zaskoczone spojrzenie Mer.

- Za każdym razem, kiedy się spotkamy, będziesz zadawał to pytanie?

Chłopak uśmiechnął się do siebie.

- Jeśli nie uzyskam teraz odpowiedzi, to tak. – Odparł swobodnie.

Margaret trochę się zdenerwowała, ponieważ nie miała zamiaru tolerować obecności Harry’ego w jej pracy. Samo to, iż mieszkał w Londynie było dla niej trochę przerażające. Już nie wspominając o wspólnym miejscu pracy, gdzie będą spędzać ze sobą prawie cały dzień.

- Skończyłam zadanie z angielskiego! – Obok niej pojawiła się drobna sylwetka Louise, uśmiechniętej od ucha do ucha.

Mer przeraziła się nie na żarty. Harry, natomiast, przeniósł swoje znudzone spojrzenie na małą Padolsky i odwzajemnił jej gest, jednak, gdy przyjrzał się dziecku uważniej, zastygł w miejscu.

- Świetnie. Um, Louise, mogłabyś sprawdzić, czy w Antonio nie spalił jeszcze kuchni? – Padolsky spojrzała wymownie na swoją córkę, a ta jej skinęła i zniknęła za rogiem – Skończyłeś już? – Zwróciła się do Styles’a.

Harry zerknął ponownie na papiery, po czym przesunął je w stronę Margaret.

- Kto to był? – Zapytał w tym samym czasie, gdy dziewczyna przybijała pieczątki w dokumentach – Ta dziewczynka..

- Moja siostra, Louise. – Odparła rzeczowo brunetka. Skoro miała brnąć w to kłamstwo, to niech chociaż każdemu sprzeda tę samą bajkę – Przyjdź w poniedziałek o siódmej trzydzieści. Hannah pokaże ci szafkę i, w jaki sposób powinieneś pracować.

- Nie pamiętam, żebyś miała siostrę. – Harry olał jej instrukcje i po prostu.. był sobą.

Mer zmrużyła oczy.

- Nie znaliśmy się na tyle długo, byś musiał o tym wiedzieć. – Powiedziała brunetka – Do zobaczenia w poniedziałek, rano.

Chłopak jeszcze przez chwilę przyglądał się wyrazowi twarzy dziewczyny, jednak potem zrezygnował i wyszedł z hotelu.