Rozdział Czternasty

Autorka: Oto rozdział 14. Miałam dodać w poniedziałek, ale doszłam do wniosku, że nie wiem, co może się stać i jakie przeciwności los dla mnie szykuje – czy brak Internetu, czy co, więc dodaję dzisiaj. Mam nadzieję, że nie jest to za szybko.

Dziękuję za komentarze pod 13. Naprawdę, nie wiem, co powinnam napisać! Kocham was. Choć, muszę przyznać, czasem boję się czytać komentarze. Boję się tego, że coś się wam nie spodoba i mnie nieźle ochrzanicie. ;’)

Co sądzicie o tym wpisie? Powiem, że mi się podoba, ponieważ w końcu jest Zerrie. Tak, czasem notatki od autorki przed rozdziałem spierdalają całą tą niespodziankę, ale musiałam to napisać tutaj. Ale niczego więcej na temat r.14 nie napiszę. Przeczytajcie, a się dowiecie.

Komentujcie ­– to bardzo motywuje. Xx

Btw, to najdłuższy rozdział, jaki napisałam na to opowiadanie. Ma aż 10 stron w Wordzie. :)

Londyn, 2013

Paparazzi dopiero po trzech dniach zrobili szum wokół ‘Loumer’ – nowej pary.

Margaret i Louis stosunkowo dobrze skrywali się z tym, że są razem. Brunetka nie chciała robić wokół siebie hałasu, a szatyn pragnął szczęścia ukochanej. Mimo tego, iż kilkakrotnie, na początku ich znajomości, wyszli na miasto – nikt nie powiązał ich razem. Dopiero, gdy Tomlinson udzielał wywiadu dla jednego z programów sportowych, niechcący się wygadał, więc nie było już odwrotu. Od tamtego momentu, na pierwszych stronach gazet znajdowało się jego zdjęcie w towarzystwie Mer. Padolsky nie ukrywała, iż ciężko jej było przywyknąć do tego, że była w jakikolwiek sposób rozpoznawana, chociażby przez gości przybywających do hotelu, ale także obawiała się, iż będą i tacy ludzie, którym nie spodoba się fakt, że Louis był w związku. Może jego stan cywilny nie był aż tak ważny jak u Justin’a Bieber’a, czy Britney Spears, ale Tomlinson był znany, a to wystarczyło, by ludzie mówili o tym. W końcu nie był gwiazdą muzyki, ale cenionym piłkarzem.

Mer, naprawdę chciała spędzać jak najwięcej czasu ze swoim chłopakiem, jednak był pewien problem – musiała pracować, pracować i pracować. Liam dał jej jasno do zrozumienia, że, jeśli chciałaby wziąć tygodniowy urlop, na wyjazd do Doncaster (od czego oczywiście chciała uciec, ale Louis jej na to nie pozwalał), musiała pracować, bez wychodzenia w godzinach pracy. Padolsky to zrozumiała i bez żadnych problemów podporządkowała się do tego. Payne był jej szefem, ale także dobrym kolegą. Nie mogła nadużywać obu tych statusów, bynajmniej nie chciała tego robić. Odkąd skończyła osiemnaście lat była samodzielna i niezależna.

Brunetka martwiła się o swoją córkę, ponieważ ta spędzała coraz więcej czasu z Harry’m. Oczywiście, nie przeszkadzało jej to, iż Louise miała z własnym ojcem dobry kontakt, ale bała się, że, kiedy mała dowie się, jaka jest prawda – wszystko pryśnie i nie będzie już takie łatwe. Wiedziała, że Lu jest jeszcze mała i nie rozumie za wiele z problemów, jakie posiadała Mer, ale zdawała sobie sprawę z tego, że co nieco już brała pod uwagę. Louise, jak zawsze myślała jej matka – była inteligentna.

Padolsky stała przy lodówce i lustrowała ją wzrokiem, analizując, co musi kupić. Louise była z Harry’m, jak to bywało w czwartkowe popołudnia. Założyła kosmyk włosów za ucho i westchnęła cicho. Potrzebowała zrobić zakupy, ponieważ, jeśli w sobotę miała jechać z Lou do Doncaster – musiała jakoś zaopatrzyć w prowiant nie tylko siebie i chłopaka na czas podróży, ale także Louise i Harry’ego, którzy zostaną w domu. Nie chciała robić sobie jeszcze większych problemów i brać ze sobą dziecka. Może to zabrzmiało egoistycznie, jednak Mer nie była gotowa na to, by spotkać się ze swoją matką i przedstawić Louise jej babcię. Samo to, iż Tomlinson zdołał namówić brunetkę na powrót do rodzinnego miasta nie był zbyt optymistyczny. Margaret wolała zostać w domu, chodzić do pracy i pomagać córce w odrabianiu lekcji.

Ciche dźwięki, jakie wydobywały drzwi wejściowe dały znak dziewczynie, iż jej dziecko wróciło ze spaceru. Tak jak przypuszczała, minutę później, do kuchni wszedł Harry oraz Louise z rumieńcami na policzkach, za pewne wywołanymi mrozem.

- Mamo, patrz, co mam! – mała brunetka pokazała dziewczynie wisiorek z przywieszką metalową, przedstawiającą samolot złożony z papieru – Harry mi dał. Powiedział, że jest dla niego ważny, tak samo jak ja.

Mer uniosła brwi ku górze i przyjrzała się łańcuszkowi. Wyglądał na drogi.

- Jest śliczny. – odparła, uśmiechając się do dziewczynki – Idź do swojego pokoju, dobrze? Chciałabym porozmawiać chwilę z Harry’m.

Lu skinęła głową i wybiegła w podskokach do swojego pokoju. Margaret przeniosła swoje spojrzenie na Styles’a, który opierał się o blat, nerwowo poszukując jakiegoś przedmiotu, na którym mógłby zaczepić swój wzrok.

- Nie wiem, czy to był odpowiedni pomysł, Harry. – powiedziała brunetka – Ona ma 7 lat. Nie powinna dostawać takich prezentów. Zwłaszcza, że powiedziałeś jej, iż jest dla ciebie ważna.

- A nie jest? – chłopak zerknął na swoją towarzyszkę – Mer, Louise jest moją córką i chciałbym jej przekazać w jakiś sposób, że naprawdę mi na niej zależy. Mam takie samo prawo do wychowywania jej, co ty.

Padolsky nie wiedziała jak dobrać słowa do jego odpowiedzi.

- Nie robi się w tego w taki sposób. W ogóle, dlaczego wyskakujesz z prawami nad wychowaniem Louise? Przecież na razie jej nie powiemy o tym, że jesteś jej ojcem.

Harry przez chwilę żałował, że nie ugryzł się w język, zanim wypowiedział tamte słowa. Nie chciał, by zabrzmiało to aż tak… mocno. Po prostu chciał brać udział w wychowywaniu jego córki.

- W końcu będzie trzeba to zrobić, a im później to zrobimy, tym gorzej to przyjmie. – odparł.

- Znawca się znalazł. – prychnęła pod nosem brunetka – Louise nie potrzebuje ojca, Harry. To, że pozwoliłam ci się z nią widywać, nie oznacza, że stworzymy cudowną rodzinkę jak z filmu.

- Wiem o tym, Mer, ale chciałbym-

- Chyba najwidoczniej nie wiesz, skoro łamiesz dane słowo. – przerwała mu Margaret – Obiecałeś, że się nie wygadasz. Danielle i Louis jakoś potrafią dotrzymać słowa, a ty…

- Przecież niczego nie wygadałem! Nawet nie wiesz, jak trudno jest ukrywać to, że ma się dziecko przed najlepszym przyjacielem. – bronił się brunet – A skoro Louis jest taki dobry, to może niech on się zaopiekuje naszą córką, co? Po co jej ojciec, który ledwo co radzi sobie w życiu. Tomlinson będzie lepszy niż ja. Każdy będzie lepszy ode mnie!

- Nie mieszaj w to Louis’a. Harry, to jest nasza sprawa. – Mer starała się na normalny ton.

- Chyba nie da się go w to ‘nie mieszać’. W końcu jesteście razem, a w związkach nie ma tajemnic, prawda?

Brunetka stała na środku kuchni i wpatrywała się w chłopaka, opierającego się o kuchenny blat. Starała się nie mieszać Louis’a w sprawy jej i Harry’ego. W końcu im więcej osób było w to zaangażowanych, tym gorzej było dla nich samych, bo musieliby w końcu dojść do jakiegoś rozwiązania, a w tym momencie demokracja nie wchodziła w grę. Musieli się dogadać, a to, jak na razie, nie było zbyt łatwe.

- Jeśli nadal chcesz jechać do Doncaster, to przyjdę w sobotę o 11. – poinformował ją Harry, kierując się w stronę przedpokoju.

- Wydaje mi się, że nie powinieneś zostawać z Louise. – wyszeptała Margaret.

Styles zatrzymał się w pół kroku.

- O, to teraz chcesz mi zabronić spotykania się z dzieckiem?

- Nie, chodzi o to, że-

- Mer, przecież nie wygadałem się dzisiaj, to i nie wygadam się jutro, czy przez najbliższy tydzień. Po prostu chcę, byś mnie choć trochę zrozumiała. O nic więcej cię nie proszę. – powiedział spokojnie Harry.

Dziewczyna milczała, więc chłopak otworzył drzwi i stanął w progu. Odwrócił się jeszcze do brunetki.

- Zrobisz jak uważasz, Margaret. Daj mi tylko znać. Cześć. – i wyszedł.

Padolsky zsunęła się po ścianie od przedpokoju do podłogi i schowała głowę w dłoniach. Ta cała sytuacja ją powoli zaczynała przerastać. Całe jej życie nie było łatwe, musiała radzić sobie sama, jednak nauczyło ją, by do pewnych spraw podchodzić z dystansem; by nie zapominać o starych znajomych; by odważyć się spróbować czegoś nowego. Gdy sądziła, iż już nic dobrego jej nie spotka – pojawił się Louis: niby zwykły, a niezwykły chłopak o urzekającym, chłopięcym uśmiechu i cudownym charakterze. Margaret darzyła go wielkim uczuciem i, mimo, iż w ich, jeszcze dość krótkim związku, nie padły słowa ‘kocham cię’, brunetka nie odrzucała perspektywy wypowiedzenia ich w najbliższej przyszłości. Zależało jej na nim i nie chciała go zostawiać, tylko dlatego, że jej stosunki z Harry’m się nieco ochłodziły. Wręcz przeciwnie – potrzebowała kogoś takiego, jak Louis. Potrzebowała wsparcia swojego chłopaka.

Podniosła się leniwie z podłogi i skierowała się do kuchni, gdzie znalazła swój telefon. Przypuszczała, że szatyn był już w hotelu, po dwugodzinnych ćwiczeniach na siłowni. Odkręcona woda w prysznicu, w łazience, sygnalizowała brunetce, iż jej córka brała prysznic, więc Mer wyszukała numer do piłkarza i nacisnęła zieloną słuchawkę, by po chwili usłyszeć dźwięk połączenia.

Louis odebrał po trzech sygnałach.

- Właśnie o tobie myślałem. – w komórce zabrzmiał czuły ton szatyna – Hej.

Mer spróbowała się uśmiechnąć, jednak nie wyszło jej to najlepiej i dziękowała Bogu za to, że chłopak jej nie widział.

- Hej. – odparła cicho, a czując rosnącą gulę w gardle, odkaszlała – Jak tam na siłowni?

- Dobrze, ale lepiej mi powiedz, co się stało.

Przejrzał cię. Nie jesteś zbyt dobrą kłamczuchą. – głosik odezwał się w głowie Mer.

- Nie pojadę z tobą do Doncaster. – powiedziała.

- Mer, rozmawialiśmy już o tym. Przecież moja mama przyjmie cię z otwartymi ramionami.

- Tak, pamiętam, ale nie o to chodzi. – cisza po drugiej stronie sprawiła, że dziewczyna kontynuowała – Nie chcę brać ze sobą Louise, a nie mogę jej zostawić samej na tydzień w domu.

- Powiedziałaś, że Harry się nią zajmie. – przypomniał jej chłopak.

- Chyba… chyba nie chcę, by z nią został.

- Nie rozumiem. Przecież jeszcze wczoraj wszystko było okej. Co się stało? – głos Louis’a był pełen troski i zaciekawienia, jednocześnie.

Margaret zgasiła światło w kuchni i przeszła wąskim korytarzykiem obok drzwi od łazienki. Ku jej zaskoczeniu, woda płynęła stanowczo za długo, więc zapukała kilkakrotnie w drewniane drzwi, by dać Lu do zrozumienia, iż powinna już kończyć, jednak woda z prysznica nie przestała płynąć.

- Był u mnie Harry, jak co czwartek. – zaczęła opierając się o ścianę przy drzwiach od łazienki – Wkurzyłam się, ponieważ dał Louise ten swój wisiorek z samolotem, co jest dla niego ważny. To samo powiedział małej.

- Zależy mu na niej, Mer. – powiedział piłkarz.

- Wiem! Louis, wiem to, ale boję się, że wykorzysta moją nieobecność do tego, by powiedzieć Lulu całą prawdę.

- Harry nie jest taki. – Louis stanął w jego obronie – Nawet sobie nie wyobrażasz jak długo potrafi mówić o Louise. On naprawdę się przejmuje nią.

Podczas, gdy Tomlinson tłumaczył Margaret, jaki to Harry jest w rzeczywistości, Mer otworzyła drzwi od łazienki i, ku jej zaskoczeniu, kabina prysznicowa była pusta. Natychmiast zakręciła wodę i rozejrzała się spanikowana po pomieszczeniu. Nigdzie nie było jej córki.

Piłkarz na chwilę zamilkł i nasłuchiwał dźwięków po drugiej stronie linii. Margaret przeszła do pokoju Louise, ale tam także jej nie znalazła.

- Mer, jesteś tam? – zaniepokoił się szatyn. Brunetka nie odpowiadała – Mer?

- Louise zniknęła. – szepnęła do słuchawki.

- Co? – zdziwił się chłopak – Jak to możliwe? Przecież cały czas byłaś w domu, prawda?

- Tak – głos brunetki zadrżał – Rozmawiałam w kuchni z Harry’m, a jej kazałam iść do pokoju…

Nagle Mer dostała olśnienia. Skoro jej córka była zdolna do tego, by rozumieć wszystko ponad swój wiek – to nie było wykluczone, iż mogła usłyszeć co nieco z rozmowy.

- Musiała usłyszeć jak rozmawiam z Harry’m.

- Co mogła zrozumieć siedmiolatka?

- Wszystko. Nie była jakiś konkretnych.. cholera. Musiała usłyszeć, że Harry jest jej ojcem. Louis, ona uciekła! – głos Mer się załamał, a do oczu napłynęły jej łzy.

- Mer, spokojnie. – powiedział powoli chłopak – Zadzwoń do Harry’ego i dowiedz się, czy jej nie widział. Zaraz u ciebie będę. Tylko nie ruszaj się z domu, dobrze?

- Dobrze. – szepnęła zapłakana dziewczyna.

Po tej deklaracji, Padolsky się rozłączyła, po to, by ponownie zadzwonić. Tyle, że tym razem do Styles’a.

- Harry, Louise uciekła z domu.

Czwartkowy wieczór był dla Zayn’a jednym z tych lepszych, ponieważ miał szansę na to, by spędzić trochę czasu ze swoją narzeczoną. Zazwyczaj, nie mieli oni czasu na takie chwile, ponieważ Malik pracował do piętnastej w szkole, ucząc języka angielskiego, a Perrie w kawiarni Pepper Mint, a czasem nawet pomagała swojej mamie w bibliotece. Mieli mało czasu, by pobyć sam na sam. Mimo tego, iż byli ze sobą parę lat – tęsknili za swoim towarzystwem.

Zayn przyszedł po Perrie do biblioteki, gdzie akurat kończyła już pomagać swojej mamie. Wszedł do środka wielkiego gmachu, a do jego nozdrzy dotarł zapach papieru, kurzu oraz charakterystycznych świeczek cynamonowych, jakich używała jego przyszła teściowa.

- Pezz? – rzucił w stronę regałów z książkami. Było już po osiemnastej, więc biblioteka świeciła pustakami. Edwards zostawała zazwyczaj do zamknięcia, a potem wracała do domu.

- Przy Mayer! – w sali rozbrzmiał kobiecy głos.

Malik ruszył pewnym krokiem w stronę półek, gdzie mieściły się książki autorów, których imiona rozpoczynały się na literę „M”. Doskonale znał układ biblioteki, więc dotarcie na miejsce nie zajęło mu więcej niż kilkanaście sekund.

Gdy jego oczom ukazała się średniego wzrostu blondynka, której włosy opadały swobodnie na ramiona, jego serce zaczęło szybciej bić. Uwielbiał przyglądać się swojej narzeczonej, kiedy robiła to, co lubiła. Rękawy jej oliwkowego swetra były podwinięte do łokci, a czarne rurki opinały jej zgrabną pupę. Karmelowe kozaczki dodawały całemu kompletowi elegancji.

Zayn rozpiął swój czarny płaszcz i poluzował bordowy szalik. Następnie podszedł do blondynki i objął ją od tyłu, na co Edwards uśmiechnęła się pod nosem. Bardzo lubiła powitania swojego narzeczonego. Jego opartą głowę na jej ramieniu oraz dwudniowy zarost drażniący jej policzek. Zapach jego perfum i dłonie owinięte pod jej piersiami.

- Już prawie skończyłam. – odparła wesołym głosem blondynka, sięgając po następną książkę, która mieściła się w koszyku. Mulat nie pozwolił dziewczynie na to i jednym ruchem złapał jej dłoń po to, by odwrócić Perrie przodem do niego. – W ten sposób nie uda nam się stąd wyjść do północy, Zayn.

Usta chłopaka wykrzywiły się w łobuzerskim uśmiechu. Błękit tęczówek jego dziewczyny był dla niego otchłanią, w której chciał zatonąć. Chciał, by Perrie była przytulana przez niego; by spędzali wieczory w swoim towarzystwie, oglądając jakiś nudny film; by ich wspólne kolacje były najromantyczniejsze na świecie. Kochał Edwards, i właśnie dlatego jej się oświadczył. Kochał jej uśmiech; kochał jej śmiech; kochał jej charakter; wszystko w niej kochał.

- Powinnaś trochę odpocząć od tego kurzu, skarbie. – szepnął chłopak, a Perrie uśmiechnęła się do niego.

- A ty powinieneś pamiętać, że dzięki moim rodzicom mamy gdzie mieszkać, więc jestem zobowiązana pomagać mamie w bibliotece.

- Do niczego się nie deklarowałaś. – przypomniał jej mulat.

- Ale chcę to robić, Zaynee. Z resztą, lubię to. – wzruszyła ramionami.

Malik pocałował przelotnie dziewczynę w usta, po czym wypuścił ją z objęć, aby mogła dokończyć swoją pracę. Wielokrotnie chciał jej pomagać, jednak nie posiadał ‘tego czegoś’, co pozwalało mu na odnalezienie się w sali pełnej książek. Wiele razy mylił półki, co doprowadzało Perrie do szału, a jej matkę do łez – spowodowanych śmiechem. Teraz nie wtrącał się w pracę swojej narzeczonej, ponieważ wiedział, że dostałby po łapach za pomaganie jej. Dziewczyna nie lubiła, kiedy się ją wyręczano, co dawała do zrozumienia na każdym możliwym kroku.

Mimo tego, iż Zayn był nauczycielem języka angielskiego, nie zarabiał zbyt wiele. Etat w podstawówce pozwalał mu na spłacanie kredytu, pod który kupił swojej ukochanej samochód na ostatnie urodziny, oraz rachunki. Wypłata Perrie także nie była wysoka, mimo tego, że Pepper Mint rozwijał się szybko i był coraz popularniejszy. Pracowała tam dopiero od dwóch miesięcy, na okresie próbnym, więc nie mogła na razie liczyć na większe zarobki. Para radziła sobie jakoś, z pomocą rodziców Perrie udawało im się przeżyć od wypłaty do wypłaty. Odmawiali sobie wielu przyjemności, a przede wszystkim robił to Zayn, na koszt szczęścia Edwards. Pragnął, by niczego jej nie brakowało i był zawiedziony sobą, że nie może jej dać normalnego życia, rodziny. Tak, rodziny, ponieważ, jak wyszło w ostatnich wynikach lekarskich – Zayn nie mógł mieć dzieci. Badania miał jeszcze powtórzyć, jednak nie zapowiadało się na lepsze wieści. Perrie chciała założyć rodzinę, a nie mogła.

- Zayn. – z zamyślenia wyrwał go głos matki Perrie. – Jak miło, że wpadłeś.

Zawsze tak samo go witała. Ciepłym tonem i uściskiem.

- Dobry wieczór, pani Edwards. – uśmiechnął się – Jak się pani czuje?

- Dziękuję, dobrze. – kobieta spojrzała na swoją córkę, która nadal układała książki na półce – Dziecko, moje kochane. Idź ze swoim narzeczonym do domu i odpocznij w końcu. Przecież siedzisz tutaj od dwóch godzin.

Perrie podniosła wzrok na swoją rodzicielkę i posłała jej delikatny uśmiech.

- Mamo, przecież zawsze tyle tutaj jestem.

- Idź do domu i nie marudź. – twardy ton Debbie obił się o uszy pary – Nie każ Zayn’owi dłużej czekać.

- A co z tobą? – zapytała się zmartwiona.

- Twój tata już wyjechał z domu, więc o mnie się nie martw. Wrócę cała i zdrowa.

Edwards uśmiechnęła się do swojej mamy i pocałowała ją w policzek.

- No, już. Nie ma was tu. – powiedziała Debbie.

- Dobranoc, pani Edwards. – pożegnał się Zayn, ciągnąc za sobą Perrie.

Po tym, jak Pezz wzięła swoje rzeczy z drewnianego biurka, para wyszła przed wielki gmach biblioteki.

- Jesteś autem? – zapytał mulat.

- Nie. Zabrakło paliwa. – odparła smętnie blondynka.

- Zatankuję jutro. – zadeklarował się – Chodź, bo zmarzniesz.

Perrie złapała bruneta pod ramię i ruszyli przed siebie. Idąc ciemnymi ulicami Londynu, oświetlonymi tylko przez latarnie, spotykali ludzi, którzy kończyli już swoją pracę. Zayn w tym czasie zdążył wypalić już jednego papierosa, a Pezz odpowiednio skomentować jego niezdrowy nałóg. Obiecał jej, kilka dni wcześniej, że przestanie palić, i pragnął dotrzymać tej obietnicy, jednak było to dla niego trudne. Edwards doskonale zdawała sobie z tego sprawę, dlatego doszli do porozumienia: ona ograniczała jedzenie słodkiego, a on ograniczał palenie papierosów. Wspólnie, mieli pokonać swoje uzależnienie.

Mijali właśnie park, kiedy uwagę Perrie przykuł jeden szczegół. Na huśtawce, zazwyczaj o tej porze przez nikogo nie zajmowanej (wiedziała to, ponieważ była dobrym obserwatorem i zawsze, kiedy wracała z biblioteki, plac zabaw był pusty – zwłaszcza jesienią i zimą), ktoś siedział. Perrie szturchnęła Zayn’a, aby spojrzał w to samo miejsce, co ona. Malik, będąc pedagogiem, nie mógł zlekceważyć dziecka, które było bez opieki, więc pewnym krokiem skierowali się do osoby, zajmującej huśtawkę.

Gdy stanęli kilka metrów od huśtawek, dziewczynka pociągnęła nosem, jeszcze bardziej otulając się swoją kurtką. Brunetka trzęsła się z zimna, a po jej policzkach spływały łzy.

- Hej, wszystko okej? – Malik kucnął przed dziewczynką, starając się odnaleźć jej spojrzenie.

Brunetka pokręciła głową, przecząc.

- Gdzie są twoi rodzice? – ponownie zapytał się chłopak, a jego głos był przesiąknięty ciepłem i troską.

Dziecko nie odpowiedziało, tylko jeszcze bardziej się rozpłakało, na co zareagowała Perrie. Dziewczyna podeszła do małej brunetki, a Zayn wstał, robiąc jej w ten sposób miejsce, i kucnęła przed nią, kładąc jej dłonie na kolana.

- Nie płacz. – szepnęła Edwards, a kiedy brunetka przetarła oczy dłonią, dodała – Jak masz na imię?

- Lu.. Louise. – odpowiedziała szeptem brunetka.

- A więc, Louise. Ja jestem Perrie, a to jest mój narzeczony Zayn. – wskazała na chłopaka, stojącego obok. – Dlaczego jesteś tutaj sama?

Lulu wzruszyła ramionami, unikając błękitnych tęczówek blondynki.

- Chcemy ci pomóc. Musisz powiedzieć, gdzie mieszkasz. Albo powiedzieć jak skontaktować się z twoją mamą. – głos zabrał Zayn.

- Moja mama mnie okłamała. – szepnęło dziecko.

Perrie wymieniła znaczące spojrzenie ze swoim ukochanym. Mulat wyjął komórkę z kieszeni swoich spodni i czekał na dalszy rozwój akcji.

- Jak nazywa się twoja mama? – drążyła Edwards.

Louise przyjrzała się dokładniej parze. Rozpoznawała chłopaka. Pracował w szkole, do której uczęszczała.

- Pan Malik? – zapytała półgłosem.

Zayn natychmiast się ożywił.

- Chodzisz do Szkoły imienia Królowej Elżbiety? – brunet uniósł swoje brwi ku górze.

Dziewczynka skinęła niepewnie głową.

- Jak ma na imię twoja wychowawczyni?

- Danielle.

Zayn pokiwał głową i położył dłoń na ramieniu swojej narzeczonej. Perrie wstała, a następnie oboje odeszli parę kroków od dziecka. Blondynka nie spuszczała z niej wzroku.

- Zadzwonię do Danielle i zapytam się jej o numer do matki Louise. – powiedział spokojnie Malik.

- Ona jest przemarznięta. – zauważyła Perrie – Zabierzmy ją do domu. Musi się ogrzać, inaczej się przeziębi.

Mulat nie był do końca przekonany, co do pomysłu blondynki, jednak uległ.

- Dobra, weźmiemy ją do domu, ale dzwonię do Dani.