Rozdział Trzynasty

Autorka: TO STANOWCZO ZBYT DUŻO JAK DLA SIEDEMNSTOLATKI: odrabianie lekcji, nauka, odrabianie lekcji, nauka, malowanie rysunków na zawodowe zajęcia, ogarnianie matmy, czytanie opowiadań + lektury, siedzenie w szkole do 15, w porywach do 15:40 i pisanie dwóch ff. Ale ja staram się was nie zawodzić i oto jest rozdział 13. Pechowa liczba, ale nie tu.. chyba :)

AT-AL pisze mi się cholernie łatwo. Lepiej niż MTF, co muszę przyznać, z początku wydawało mi się dziwne, ale tak dochodzę do wniosku, iż wolę pisać w trzecio osobowej narracji niż z perspektywy jakiegoś bohatera. Choć, gdy piszę na MTF, to jakby przelewała naprawdę swoje pewne przemyślenia, uczucia. Ech, jestem dziwna.

Właśnie, co do MTF. Rozdział miałam napisać, kiedy wrócę ze szkoły w piątek, jednak jest pewien problem. Niektórzy już wiedzą, ale napiszę tutaj, bo wiem, że wiele z was czyta też moje ff z Cher. ROZDZIAŁ NIE POJAWI SIĘ TAM W PIĄTEK. W najgorszym wypadku w niedziele, ponieważ kolega mojego taty bierze kompa do całkowitego restartu; to znaczy nowy program itp. Nie znam się na tym, więc będę od piątku do soboty bez możliwości napisania czegokolwiek, ponieważ nie umiem pracować na innym programie (typu Notatnik) niż na Wordzie. Już nawet powiedziałam tacie, że jeśli nie będzie Worda, to mu komputera nie oddam. Hahaha XDD

Dobra, nie zanudzam. Chciałam tylko zarysować moją sytuację. Mam nadzieję, że zrozumiecie.

Ach, ten rozdział mi się podoba.Mam nadzieję, że wam się spodoba. To tyle.

Miłego czwartku i piątku, a potem to już weekend, więc luuuuuuuz, dwa dni aż. Albo TYLKO DWA DNI.

Kocham was. x

Londyn, 2013

Mecz, oczami Mer był dosyć brutalny, nawet jak na taki sport. Właśnie wtedy uświadomiła sobie, że, jeśli zapisałaby swoją córkę do jakiegoś klubu, dla dzieci, ich spotkania wyglądałyby podobnie. Jednak nie chciała wtedy o tym myśleć. Jej jedynym priorytetem było ujrzenie Louis’a i upewnienie się, iż wszystko jest z nim dobrze. Niestety, Harry z Niall’em wyperswadowali jej ten pomysł, powołując się na chłód, jaki panował na stadionie i stan zdrowia Louise oraz Ethan’a. Oczywiście, Margaret nie zapomniała o swojej córce. Po prostu martwiła się o szatyna i nie mogła przestać o nim myśleć. Jeszcze ta petarda, która została wystrzelona pod koniec meczu, wcale nie wróżyła niczego dobrego, a chaos, jaki zapanował (a był nieporównywalnie większy niż od tego, który panował wcześniej) nie pozwalał myślom dziewczyny się skupić na jednej rzeczy. Niemalże cały tłum kierował się do wyjść, aby jak najszybciej zniknąć za murami stadionu i bezpiecznie pójść do domów.

Telebim, który był w tamtym wypadku ofiarą, za pewne, jakiegoś głupiego żartu, leżał na środku murawy, a dym, jaki z niego leciał był najmniejszym problemem strażaków, którzy zdążyli już przyjechać, ponieważ jakimś cudem, przewody, będące połączeniem wielkiego ekranu z poddaszem stadionu spowodowały zwarcie i światła całkowicie zgasły, co wywołało niepotrzebną panikę.

Jak w Harry’m Potterze*, pomyślała zrezygnowana Padolsky i odnalazła chłodną dłoń córki, aby móc ją ścisnąć i przyciągnąć do siebie drobną osóbkę brunetki. Louise była trochę przestraszona, czego nie potrafiła zamaskować tak dobrze jak Mer. Mała dziewczyna trzęsła się, a chłodne powietrze nie pomagało jej.

Mimo tego, iż było ciemno, telefony komórkowe, które oświetlały twarze Eleanor, Mer i Louise (należące do Niall’a i Harry’ego), nie ułatwiały dostępu do wyjścia z trybun. Większość ludzi utknęła na stadionie, oczekując na swoją kolej przy wyjściach.

Horan odebrał telefon, a Mer w tym czasie kucnęła przy Louise i przytuliła ją do siebie, aby chociaż trochę dodać jej otuchy, jednak to nie wystarczało, a ludzie, pragnący wyjść ze stadionu tylko napierali na brunetkę, nie pozwalając jej wesprzeć Lu.

- Harry, mógłbyś… - szepnęła zdesperowana recepcjonistka, wskazując głową na Louise. Styles od razu załapał, co miała na myśli Mer. Schylił się, aby chwycić Lulu na ręce i posadzić ją sobie na ramionach.

Najbardziej wyróżniali się z tłumu, ponieważ każdy mógł wtedy ujrzeć ponad dwumetrowego człowieka, składającego się z dwóch osób; dziewczynki i jej taty.

- Dzwonił Louis – oznajmił Niall, chwytając brata za łokieć i ciągnąc go w stronę przyjaciół – powiedział, żebyśmy pojechali do domu. Zadzwoni do ciebie, Mer. – po tych słowach spojrzał wymownie na Eleanor i Harry’ego, po czym schylił się do Ethan’a i powiedział mu coś na ucho.

Margaret odetchnęła z ulgą, kiedy dowiedziała się, iż Tommo do niej zadzwoni. Oczywiście to nie sprawiło, że przestała się o niego martwić. Po prostu była nieco spokojniejsza.

- El, mogłabyś pojechać do mieszkania Harry’ego? – Horan stanął przy brunetce i oczekując na jej odpowiedź, przyglądał się ludziom, opuszczającym stadion. Powoli zbliżali się do wyjścia.

- Po co? – zainteresowała się Calder.

Niall upewnił się, iż Margaret go nie słyszy, a kiedy uznał, iż tak jest, zabrał głos.

- Przenocujesz u niego. – odparł cicho, a gdy ujrzał zaskoczony wyraz twarzy towarzyszki, dodał – Dla bezpieczeństwa. Eleanor, Louis twierdzi, że to nie był przypadek. Ta petarda.

Ekspedientka wywróciła oczami.

- Niall, przecież nie pierwszy raz ktoś wystrzelił petardę na meczu.

- Warto, jednak przeanalizować wszystko, nie uważasz?

Eleanor była na przegranej pozycji.

- Okej, ale tylko dzisiaj.

Blondyn już chciał odejść i stanąć przy Mer, kiedy dotarł do niego sens słów dziewczyny.

- Nie boisz się? – zapytał.

- Co masz na myśli?

- No, że ten cały Bennett cię znajdzie. Przecież już raz to zrobił, więc ponowne odnalezienie ciebie chyba nie sprawi mu problemu, prawda?

- Nie chcę o tym myśleć, Niall. – odpowiedziała Calder – A jeśli chcesz znać odpowiedź na pytanie, czy się boję, to… nawet sobie nie wyobrażasz jak bardzo.

To wystarczyło dla Irlandczyka, by móc złapać Eleanor za dłoń i ścisnąć ją, dodając w ten sposób otuchy. Niby mały gest, a czasem działał cuda. Mimo tego, iż Niall nie znał zbyt długo i dobrze Calder (czasem, kiedy jeszcze była ona z Louis’em, spotykali się, ale zazwyczaj były to bardzo krótkie spotkania), nie mógł nic nie robić w jej sprawie. Jej i Harry’ego, ponieważ oboje byli w to nieźle zamieszani. Obojgu jego przyjaciołom groziło niebezpieczeństwo. Nie chciał zaprzątać sobie głowy złymi lub dobrymi scenariuszami. Po prostu chciał jakoś ich chronić.

Brunetka siedziała w swoim ulubionym fotelu i piła herbatę, wsłuchując się w muzykę, lecącą z telewizora. Akurat skończył się jej ulubiony film. Zegar wybił godzinę dwunastą trzydzieści. Od dwóch godzin była w domu. Louise od razu położyła się spać, nawet nie wchodząc pod prysznic, na co tym razem, Mer przymrużyła oko.

Margaret podskoczyła przestraszona, kiedy jej telefon zaczął dzwonić. Natychmiast odebrała połączenie, mimo tak późnej pory.

- Hej, Mer. Przepraszam, że dzwonię tak późno, ale byłem jeszcze w szpitalu i trochę się to przedłużyło.

- W porządku. – odpowiedziała szczerze brunetka. Przez cały ten czas czekała tylko na telefon od chłopaka – Jak twoja noga?

- Nie jest źle, ale do końca sezonu raczej nie wejdę na boisko. – stwierdził smętnie szatyn – To i tak tylko byłyby dwa mecze, więc…

Chłopak przestał mówić, wyraźnie speszony, ponieważ nie wiedział, czy brunetka jest zainteresowana tym, co miał jej do powiedzenia. Nie każda dziewczyna interesuje się piłką nożną, a przypuszczał, iż Margaret właśnie była tą, która nie wiedziała, co to jest ‘spalony’.

- Dlaczego przerwałeś? – zapytała wprost Margaret, wstając z fotela i wyłączając telewizor, następnie przeszła do kuchni i włożyła kubek po herbacie do zlewu.

- Nie sądzę, byś była zainteresowana tym, co robię.

- Lou, może nie znam się na piłce, nie wiem praktycznie o tym sporcie niczego, ale lubię słuchać twojego głosu. Uwielbiam z tobą rozmawiać i nawet, gdybyś mówił o matematyce, to mogłabym tego słuchać w nieskończoność. A uwierz mi, nienawidzę matematyki.

Margaret nie sądziła, iż kiedykolwiek zdobędzie się na odwagę, by powiedzieć szczerze o tym, co myśli, czuje. Po prostu to się stało. Dziewczyna uśmiechnęła się niepewnie do swojego odbicia w lustrze, a następnie zgasiła światło w swoim pokoju i położyła się do łóżka.

- Chciałbym cię teraz pocałować.. – szepnął Tomlinson.

Padolsky stanął przed oczami obraz, kiedy to ich usta tworzyły jedność. Uczucie, jakie jej wtedy towarzyszyło było nie do porównania z niczym innym. Wszystko stawało w miejscu, a byli tylko oni.

- Chciałabym odwzajemnić ten pocałunek. – Mer przygryzła wargę.

Louis zaczął się śmiać, a po chwili i Margaret do niego dołączyła.

- Spotkamy się jutro? – zapytał się Lou.

- Pracuję.

- Zauważ, że mieszkam w tym samym hotelu, gdzie ty pracujesz. – zachichotał szatyn – Może wyskoczymy gdzieś na lunch?

- Bardzo chętnie, ale twoja noga-

- Mogę chodzić, Mer. – przerwał jej chłopak – Ale jeśli chcesz, to możesz przyjść do mnie. Zamówimy coś z hotelowej restauracji, porozmawiamy..

- Okej. Brzmi dobrze. – uśmiechnęła się brunetka, po czym przeciągle ziewnęła.

- Myślę, że powinnaś iść spać, kochanie.

- Co? Ach. – Mer położyła dłoń na swoich ustach, by powstrzymać ziewnięcie – Przepraszam cię, ale miałam długi dzień i…

- Dobranoc, Maggie. – szepnął czułym tonem Tomlinson.

- Dobranoc, Lou.

Louise nie miała najmniejszego zamiaru wstać rano do szkoły. Twierdziła, iż nie czuła się najlepiej, a kiedy Mer sprawdziła jej temperaturę, doszła do wniosku, iż dziewczynka powinna spędzić ten dzień w domu. Tylko był jeden problem. Margaret nie miała z kim zostawić swojej córki.

- Mamo, poradzę sobie sama… - zapewniła ją mała brunetka, jednak Padolsky pokręciła przecząco głową.

- Nie zostaniesz sama w domu. Masz siedem lat! – powiedziała Mer, kiedy zakładała na siebie białą koszulkę z ćwiekami na kołnierzyku. Na biodrach miała już czarne, dopasowane rurki, a na stopach eleganckie koturny, które dodawały jej paru centymetrów. Włosy miała rozpuszczone, a oczy podkreślone tuszem.

- A Harry mógłby przyjechać? – zapytała z nadzieją dziewczynka. Margaret nie przyczepiła się do tego, iż dziewczynka mówiła o nim jak o koledze, jednak nie mogła pozwolić na to, by na razie, dowiedziała się o tym, kim dla niej był.

- Harry pracuje, ale zadzwonię do Niall’a. – tak jak powiedziała, tak zrobiła. Wykręciła numer do Pepper Mint, mając nadzieję, że chłopak będzie już w pracy – Em, dzień dobry. Tutaj Margaret Padolsky, czy Niall jest w pracy?

- Właśnie przyszedł. Już go podaję do telefonu. – sympatyczny, kobiecy głos przekazał informacje Horanowi, a po chwili już Mer z nim rozmawiała.

- Przepraszam, że cię tak wykorzystuję, ale nie mam z kim zostawić Louise, a za pół godziny mam być w pracy. – powiedziała na jednym wdechu dziewczyna.

- Nie ma problemu. Mogę się nią zająć. – odpowiedział blondyn – Tylko podaj mi swój adres, a za kwadrans będę.

- Boże, Niall. Dziękuję ci. Jesteś wielki! – następne, co powiedziała, to ulicę i numer domu, w którym mieszkały.

Margaret wbiegła do hotelu niczym strzała, mając nadzieję, iż nikt nie zauważy jej delikatnego spóźnienia. Oczywiście, jak to bywało w godzinach porannych, od czasu do czasu, londyńskie ulice były dość zatłoczone i pół godziny nie wystarczało, by dojechać do pracy.

Padolsky stanęła przy recepcji w tym samym momencie, kiedy Liam pojawił się w holu i zaszczycił swoim towarzystwem Mer i Hannah, które jeszcze nie zdążyły zamienić nawet słowa.

- Dzień dobry, drogie panie. – Payne uśmiechnął się ciepło do swoich pracownic, na co obie wymieniły między sobą ukradkowe spojrzenia – Jak wam minął wczorajszy dzień?

Walker jęknęła cicho, próbując nie ukazać jak bardzo bolała ją głowa.

- Hannah, to nie pierwszy raz, kiedy przyszłaś do pracy na kacu. Weź aspirynę. – upomniał ją Liam, wywracając oczami. – Mer, ty nie wyglądasz na taką, która wczoraj zbyt mocno zabalowała.

- Och, nie mam czasu na imprezowanie, Liam. – odpowiedziała brunetka – Byłam na meczu Borussii z London Club. – wzruszyła ramionami.

- Jak to? Przecież wszystkie bilety zostały wyprzedane, to to… - zdziwił się Payne.

- Takie są uroki spotykania się z piłkarzem… - wymamrotała pod nosem Hannah.

Padolsky posłała jej mordercze spojrzenie. Nie chciała, by ktokolwiek mówił o tym, z kim się umawiała, zanim wraz z Louis’em nie ustalą, na czym stoją.

- Nawet, jeśli miałbyś bilet, Liam, to doskonale wiemy, że Danielle by cię nie puściła na stadion z tą nogą. – Mer wskazała na gips.

- Masz racje. – westchnął chłopak – Jeszcze tylko dwa tygodnie i będę chodził bez tego czegoś.

- Dla ciebie, szefie, to chyba aż dwa tygodnie. – zaśmiała się Margaret.

Dwie godziny później nastała pora lunchu, więc Mer powiedziała swojej towarzyszce, że idzie na przerwę i skierowała się do wind, które miały ją zawieść na ostatnie piętro hotelu. Ostatni raz, kiedy była w tamtejszym penthousie, nie był dla niej zbyt miły, gdyż wtedy musiała go posprzątać po całonocnej imprezie jakiegoś muzyka. Oczywiście to było dawno. Jeszcze, kiedy była w hotelu pokojówką.

Weszła do specjalnej windy, która miała ją zawieść na ostatnie piętro i oparła się o metalową ścianę. W tym samym czasie wykonała telefon do Niall’a, by dowiedzieć się, w jakim stanie była jej córka. Chłopak powiedział, iż siedzą przed telewizorem i oglądają jakieś kreskówki, więc Mer odetchnęła z ulgą, że jej mieszkania, a co najważniejsze – Louise – jeszcze żyją. Co jak co, ale odrobinę bała się tego spotkania. Nie chciała, by było ono jakieś sztuczne, czy też zbyt uciążliwe.

Drzwi windy się rozchyliły, a przed Margaret ukazał się ogromny salon utrzymany w odcieniach ciepłych, czego się spodziewała po tym, kiedy dowiedziała się, iż połowę hotelowych pokoi było projektowanych według „widzi mi się” Danielle. Ta dziewczyna potrafiła doprowadzić Liam’a do szaleństwa.

Kiedy brunetka zeszła po trzech stopniach, jakie były do pokonania, by dostać się na brązowe panele – przyjrzała się uważniej całemu pomieszczeniu, jednak nim zdołała zauważyć, choćby jeden szczegół – została odciągnięta osobą, stojącą przed nią w szarych spodniach dresowych, białej koszulce oraz bordowej bluzie, spływającej luźno na ramionach piłkarza. Włosy Louis’a były w kompletnym nieładzie.

- Hej. – Mer uśmiechnęła się do chłopaka.

- Hej. – odpowiedział – Kawy?

Margaret podeszła do niego bardzo wolnym krokiem, a kiedy stanęła przed wyższym od siebie o parę centymetrów, co było możliwe tylko dzięki koturnom, jakie rano założyła brunetka.

 - Herbatę, proszę. – szepnęła Padolsky, nie spuszczając swojego wzroku z chłopaka przed sobą.

Tomlinson oparł się o wysepkę, na której leżało kilka książek. Przyjrzał się uważniej swojej towarzyszce, a kiedy ujrzał, iż dziewczyna robi to samo – odepchnął się dłońmi od wysepki i stanął jak najbliżej mógł od brunetki.

- Podoba mi się twój wybór, Mer. – uśmiechnął się do niej, co i dziewczyna odwzajemniła.

Padolsky położyła swoje dłonie na torsie chłopaka, czując jak jego mięśnie się napinają, stanęła na palcach i musnęła usta szatyna, po czym odsunęła się od niego na parę centymetrów, by móc zatonąć w jego lazurowych tęczówkach. Tym razem, kontrolę przejął Louis i przyciągnął do siebie Mer, powodując, iż ich ciała stykały się ze sobą, a dziewczyna mogła doświadczyć tego znajomego, przyjemnego zapachu wody kolońskiej piłkarza. Usta Lou naparły na wargi Margaret, a kiedy chłopak zaczął błądzić rękoma po plecach brunetki – recepcjonistka mruknęła cicho, co pozwoliło Brytyjczykowi na pogłębienie pocałunku.

Ich bliskość stawała się coraz bardziej intymna, a świadomość, iż są sami i nikt im nie przeszkodzi powoli docierała do Mer. Dziewczyna, w pierwszej sekundzie pomyślała, że mogłaby zaszaleć i dać się ponieść emocjom, jednak w chwili, gdy Louis zaczął obdarowywać jej szyję mokrymi pocałunkami, schodząc powoli w dół i rozpinając pierwsze guziki jej białej koszulki, westchnęła cicho.

- Lou, ja… - zaczęła cicho, a chłopak zaprzestał pocałunkom i podniósł wzrok na dziewczynę – Przepraszam, um.

Błękitno-szare tęczówki błysnęły troską. Szatyn wyprostował się i złożył delikatnego całusa na ustach dziewczyny. Louis nie chciał przestraszyć swojej towarzyszki. Po prostu emocje wzięły górę.

- Cytrynowa? – zapytał cicho Tommo, a Mer uniosła brwi ku górze, nie wiedząc w pierwszym momencie, co miał na myśli piłkarz. – Herbata.

Margaret uderzyła się w myślach, otwartą dłonią w czoło.

- Tak, proszę. – oblizała swoje wargi i gdy Tomlinson poszedł do kuchni, podążyła za nim.

Sytuacja sprzed kilku minut, wcale im nie przeszkadzała. Chcieli spędzić tę godzinę w jak najlepszy sposób. Padolsky odebrała jeszcze telefon w międzyczasie od Niall’a, który poinformował ją, iż Louise czuje się już na tyle dobrze, by mogła przekonać go do tego, że chciałaby dołączyć do jakiegoś klubu, a trzeba przyznać; dziewczynka miała dar przekonywania i Horan był w stu procentach po jej stronie. Omotała go; niewiadomo czym: czy urokiem osobistym, czy też samym monologiem. Jednak udało jej się przekonać Irlandczyka, by porozmawiał z Mer. Dziewczyna przyjęła jego słowa z pewnym dystansem, ponieważ musiała jeszcze przemyśleć tę sprawę.

Tomlinson i Padolsky siedzieli na parapecie od wielkich, szklanych okien, które pokrywały zewnętrzną ścianę hotelu, na tym piętrze. Trzymali w swoich dłoniach cytrynową herbatę i uśmiechali się do siebie uroczo. Byli wpatrzeni w siebie niczym w obrazek.

- Pojedź ze mną do Doncaster. – szepnął szatyn, nie spuszczając swoich tęczówek z dziewczyny. Chciał zarejestrować każdą jej reakcję. Począwszy od zaskoczenia, poprzez pojawienie się drobnej zmarszczki między brwiami dziewczyny, a skończywszy na jej smutnym spojrzeniu, skierowanym na chłopaka.

- Nie mam do kogo tam jechać, Louis. – mimo tak krótkiej wypowiedzi, próbowała, by to zdanie nie zabrzmiało chamsko.

- Do mnie, Mer.

Uniosła brwi ku górze.

- Żartujesz sobie? – jej zdziwienie nie było trudno zauważyć – W Doncaster mieszka cała twoja rodzina. Co by powiedziała twoja mama, gdyby mnie zobaczyła w progu? Obcą osobę, której nigdy na oczy nie widziała. Z resztą, jak byś mnie przedstawił? Jako kole..

- Dziewczynę. Przedstawiłbym cię swojej rodzinie jako swoją dziewczynę. – przerwał jej Louis.

Margaret zaniemówiła. Żaden jej dotychczasowy związek (o ile przelotne znajomości, nic nie znaczące, z resztą – można było do tego zaliczyć), nie doszedł do tego etapu. Padolsky była przekonana, że Tommo żartuje, jednak, gdy ujrzała jego poważny wyraz twarzy, jej wątpliwości odleciały na drugi, a nawet ostatni plan.

- Jeśli tylko ty tego chcesz. – dodał piłkarz, nie spuszczając z oczu dziewczyny.

Margaret skinęła głową, a na potwierdzenie, powiedziała:

- Chcę tego. Bardzo.

Brunetka nadal była w szoku, jednak jednego była pewna: miała chłopaka. Louis Tomlinson był jej chłopakiem. Piłkarz, znany w całej Europie był jej chłopakiem.

*Jeśli czytałyście HP, to powinniście pamiętać moment, kiedy bohaterowie byli na Mistrzostwach Świata w quidditchu i JEŚLI DOBRZE PAMIĘTAM, wybuchnął wielki chaos, kiedy śmierciożercy wparowali na pole namiotowe czarodziei. No, w każdym razie, takie moje wytłumaczenie. Jeju, dawno czytałam HP. :)