Rozdział Dziesiąty

Autorka: Witam was z rozdziałem 10. Chciałam jeszcze nawiązać do poprzedniego. Miałam jego jeszcze inną wersję. Wersję, w której Loumer zostało przyłapane przez Louise w takiej a nie innej sytuacji (no, domyślcie się), ale zrezygnowałam z tego pomysłu. Takie sprostowanie.

Czy tylko ja uwielbiam ‘I wish’ mojej ukochanej Cher? Zakochałam się w tej piosence<3

A zaczynając pisać ten rozdział, zaczęłam właśnie od tej notki, czego zwykle nie robię. W ogóle, mam pewne obawy, co do tego rozdziału, bo miałam dwie wizje na niego i… same oceńcie.

Sam rozdział jest krótszy od reszty, które pisze, ale jakoś tak mi nie szło pisanie go.

Wiem, że trudno jest nie wiedzieć, kiedy będzie opublikowany nowy rozdział, a ponieważ na razie nie mam zamętu w szkole, to postaram się napisać jak najwięcej rozdziałów w przód, ale nie obiecuję, że mi się to uda. 

Dobra, miłej lekturki.

Ach, KOMENTUJCIE. Najwięcej było 10, czy 11 komentarzy, więc mały szantaż, tylko tu: - Dodam nowy rozdział, jeśli będzie 10 komentarzy. Nigdy nie szantażowałam was… nie każcie mi tego robić ponownie.

Doncaster, 2004

Stolica Anglii była jednym z najbardziej ‘rozchwytywanych’ miast w całej Europie, jak nie na świecie. To właśnie serce Wielkiej Brytanii było miejscem ze swoim własnym stylem; miejscem, gdzie powstały najpopularniejsze zespoły; piosenkarze i piosenkarki rozpoczynały swoją karierę. Ogólnie, w United Kingdom, narodził się Harry Potter, The Rollin’ Stones, czy też The Beatles. Piłkarze także mieli swoją szansę, by zabłysnąć i jednej z nich; Louis Tomlinson – dobrze ją wykorzystał.

Już za czasów licealnych był świetnym graczem, jednak nikt nie brał jego gry na poważnie. Wszyscy śmiali się, że jako piłkarz daleko nie zajdzie, gdyż mogą go pokonać inni, lepsi. Jak bardzo się mylili? Pewnego dnia do liceum w Doncaster, gdzie uczęszczał Louis, przyjechał trener z samego Londynu, by wyłapać nowe talenty i umożliwić im rozwijanie talentu. Tomlinson, tamtego dnia nie czuł się najlepiej; był słaby, bolała go głowa i do tego czuł, iż ma gorączkę. Jednak nie zrezygnował. Pragnął być najlepszy, nie chciał się poddać; był tak blisko.

Pan George Styles – trener szkolny podał Louis’owi nawet tabletki, które nieco poprawiły jego samopoczucie. Szatyn siedział na ławce i czekał aż nauczyciel wpuści go na boisko. Niby był dobry, jednak nie zawsze chciał być w pierwszym składzie. Uważał, bowiem, że nie musiał wszędzie się pchać; chciał dać szansę nowym chłopakom.

Obok niego usiadł młodszy od niego chłopak z lokami na głowie i leniwie układał na drewnianej tacy otwarte butelki z wodą. Louis nie widział go wcześniej w liceum, więc stwierdził, że brunet musiał być po prostu nosiwodą – albo znajomym trenera. Jak wiele miał racji. George Styles miał syna, który chodził kilka klas niżej, niż Tomlinson. Gdy piłkarz chciał zagadać do, sympatycznie wyglądającego chłopca – ten odwrócił się do niego niespodziewanie, w tym samym czasie, kiedy Lou wstawał i w skutek czego, na czerwonej koszulce starszego chłopaka wylądowała cała taca z otwartymi butelkami z wodą. Z początku, Tommo był wkurzony, jednak złość z jego żył uleciała, gdy Harry uśmiechnął się do niego przepraszająco. Louis nie należał do osób, które mieszają z błotem ludzi, będących dla niego ‘zerem’. Tomlinson zaczął się śmiać, co po chwili zrobił także Styles, będąc do końca niepewnym zachowaniem swojego towarzysza.

- Louis – starszy chłopak wyciągnął swoją mokrą rękę przed siebie z uśmiechem na ustach.

- Harry – nim brunet zdążył uścisnąć dłoń szatyna, rozległ się gwizdek i trener Styles nakazał zmianę, gdzie właśnie Tommo miał wejść na boisko – Powodzenia. – szepnął pod nosem Hazza, gdy szatyn już wbiegał na murawę.

Mimo słabego samopoczucia, Louis próbował utrzymać kondycję i swoją równowagę. Kiedy biegł z piłką, nogi mu się nieco poplątały i mało by brakowało, a chłopak wylądowałby na trawie, jednak silnie walczył z ociężałymi powiekami i powtarzał sobie niczym mantrę, iż musi wycisnąć z siebie jak najwięcej, by pokazać trenerowi z Londynu, że jest wart jego zainteresowania zawodowego.

Mecz dobiegł końcowi, a drużyna czerwonych kruków zeszła z murawy, kierując się do szatni. Jedynie Tomlinson, oraz dwóch innych chłopców z jego grupy została przy ławkach, gdyż ich trener sobie tego zażyczył.

Policzki Louis’a były czerwone, a oczy niemalże nieprzytomne. Czuł, że za chwilę straci przytomność, jednak próbował być silny. Od tego zależała jego przyszłość.

Londyn, 2013

Wspomnienie to wróciło do Louis’a, kiedy ubierał na siebie korki; buty, dostosowane do gry na murawie, dzięki którym gracz nie ślizga się niepotrzebnie i twardo stąpa po ziemi. Ten dzień zmienił całkowicie jego życie; nie dość, że ten dzień był początkiem jego kariery piłkarza, to jeszcze poznał Harry’ego – swojego najlepszego przyjaciela. Kochał go jak młodszego brata, którego nigdy nie miał. Jedynym jego rodzeństwem były cztery, młodsze siostry: bliźniaczki Daisy i Phoebe oraz starsze od nich Felicity i Charlotte. Tęsknił za nimi,  jednak musiał wytrzymać jeszcze ‘chwilę’, by utonąć w ich siostrzanym uścisku.

- Tomlinson, na boisko!

Rozmyślenia Lou zostały przerwane. Matthew Cavanaugh – jego trener, nie należał do osób cierpliwych, jednak był bardzo wyrozumiały. Miał ponad 37 lat i doskonale znał się na piłce nożnej, a do tego potrafił sobie pożartować i być szczerym, wobec postępów, bądź błędów swoich piłkarzy.

Louis wstał z ławki i naciągnął na siebie białą koszulkę z numerem siedemnaście na plecach oraz swoim nazwiskiem. Tak długo do tego dążył, tak bardzo tego pragnął; ziściło się.

- Zacznijcie swój trening.

Przez cały czas, podczas ćwiczeń, jakie kazał im wykonać Cavanaugh, Louis starał się skupić na tym, co robił, jednak było mu cholernie ciężko, ponieważ myślał o poranku, w domu Margaret. Uśmiechał się za każdym razem, kiedy o niej wspomniał.

Ich poranek wyglądał nadzwyczajnie miło. Louis obudził się, a pierwszą osobą, którą zobaczył, była właśnie Padolsky. Dziewczyna była wtulona w jego ciało, a jej na jej twarz spadło kilka kosmyków włosów, co dodawało jej tylko uroku. Tomlinson nie chciał wybudzać swojej towarzyszki ze snu, więc przez chwilę wpatrywał się w jej idealną twarz oraz delikatne jej rysy. Jednak musiał wstawać, gdyż wzywał go trening. Niechętnie zaczął wyplątywać Mer z jego objęć, jednak nim zdołał dokończyć swój zamiar, do sypialni przybiegła Louise, która skoczyła na łóżko, a Margaret momentalnie otworzyła swoje oczy. Mała brunetka wesoło wczołgała się między parę i zaczęła im opowiadać o śnie, który jej się przyśnił. Louis jeszcze nigdy nie miał lepszego poranka. Zazwyczaj budził się sam; w elegancko umeblowanym pokoju, z żyrandolem z diamentami, czy drogim dywanem. Wtedy wszystko było inne; takie prawdziwsze.

- Za dwa dni mecz, panowie. – Louis nawet nie spostrzegł, kiedy skończył biegać, a Cavanaugh stał przed nim i resztą teamu. – Musicie dać z siebie wszystko. Mimo, iż jest to mecz towarzyski, nie możemy pokazać, że nam nie zależy. Sami dobrze o tym wiecie, więc do meczu nie imprezujecie, biegacie, zdrowo jecie, jak zwykle, z resztą.

Tomlinson nigdy nie stosował się do ostatniej zasady. Według niego, jeśli kocha się swoją pracę, a w tym wypadku była to noga, to nie powinno się rezygnować ze swojej ulubionej kuchni tylko dlatego, że ktoś tak każe. Oczywiście, że nie jadał Fast-foodów. Sam twierdził, że było to niezdrowe jedzenie, o ile można było je tym nazwać.

- Kolejny trening jutro, rano. A teraz strzelcie parę bramek. Skład, taki sam jak zwykle.

Godzinę później, gdy mecz dobiegł końca, Louis wraz z resztą zespołu, wrócił do szatni i wziął prysznic, dla orzeźwienia. Następnie przebrał się w swoje ubranie (beżowe spodnie, czarny sweter, płaszcz) i wyszedł do taksówki, która miała go zawieść do Harry’ego. Jego przyjaciel napisał mu wiadomość, iż potrzebuje się z nim spotkać, najlepiej natychmiast, a sądząc po tym, że, gdy Lou skończył trening, miał 8 nieodebranych połączeń od Styles’a i kilka (mniej) od Niall’a, zmartwił się i uznał, że najlepiej będzie, jeśli pojawi się u bruneta.

Kiedy zapłacił taksówkarzowi za przejazd, powiesił swoją torbę na prawe ramię i skierował się do kamienicy, gdzie zamieszkiwał jego przyjaciel. Oczywiście, nie odmówił sobie esemesowania z Margaret, z którą pragnął jak najszybciej się spotkać. Bardzo chciał być blisko niej i spędzać z nią jak najwięcej czasu, jednak ich życie nie za bardzo się ze sobą zgadzało. Oboje pragnęli to zmienić i dopasować swój czas do siebie.

Tomlinson’owi otworzył wyższy od niego chłopak i bez słowa wpuścił go do środka swojego mieszkania. Ku zdziwieniu szatyna, w niewielkim saloniku siedział Niall oraz pewna, bardzo dobrze mu znana, brunetka. Tommo odłożył swoją torbę na podłogę, przy półce na buty i zdjął płaszcz, wieszając go na wieszaku.

- Cześć. – Lou posłał uśmiech w stronę blondyna, który go odwzajemnił, a następnie wrócił do szperania w swoim telefonie. Gdy spojrzał na fotel, ujrzał siedzącą w nim brunetkę, która za wszelką cenę starała się zasłonić swoją twarz kosmykami włosów, co nie wychodziło jej zbyt dobrze, ponieważ szatyn doskonale widział jej podpuchnięte oczy oraz blade policzki – Co się stało? – wskazał na Eleanor.

- Och, em, właśnie dlatego chciałem, abyś przyjechał. – Harry usiadł obok Niall’a i posłał Louis’owi smutne spojrzenie.

Piłkarz zdezorientowany, zajął miejsce naprzeciwko chłopaków, w fotelu obok Calder.

- Okej, zaczyna się robić dziwnie. – szepnął jakby do siebie, jednak natychmiast dodał – Słucham was.

Eleanor niepewnie spojrzała w kierunku jej byłego chłopaka. Serce zaczęło jej mocniej bić, kiedy ujrzała jego zmartwioną minę i roztrzepane włosy. Brakowało jej Louis’a, nie jako jej chłopaka, ale jako przyjaciela.

- Troy Bennett wyszedł z więzienia. – powiedział powoli Harry, a oczy Tommo niemalże wyszły z orbit – Znalazł Eleanor.

Reakcja Tomlinson’a była dokładnie taka sama jak Harry’ego. Był zdezorientowany i zszokowany wypowiedzią swojego przyjaciela. Sądził, iż tamten rozdział mieli już za sobą. Osobiście, nigdy nie spotkał Troy’a, jednak z opowieści Styles’a wie jak bardzo był on walnięty i niebezpieczny. Lou był zbyt zajęty grą, by wplątać się w takie bagno, w jakie wpadła Eleanor i Harry. Oboje mieli na pieńku z Bennett’em. Przede wszystkim dlatego, że zwrócili się przeciwko niemu, gdy najbardziej ich potrzebował.

Eleanor Calder, nim przeprowadziła się z Doncaster do Londynu, była dziewczyną z niemałymi problemami. Dokuczano jej w szkole, wyśmiewano ze względu na to, iż nosiła aparat ortodontyczny, czy też okulary. Twierdzili, iż po prostu była brzydka, bo miała trądzik, czy też nie chodziła nieziemsko ubrana. Dziewczyna, zdeterminowana, chciała zmienić swoje życie, więc znalazła Harry’ego, który miał dobre kontakty ze swoim dalekim kuzynem, Troy’em, będącym jednocześnie dilerem narkotyków, czy też podobnych świństw. Styles nie ćpał, jednak miał czysty zysk z tego, iż Bennett je sprowadzał. Był po prostu obserwatorem, który potrafił doskonale skorzystać z sytuacji i ewentualnie okraść swojego kuzyna. Eleanor wcale nie była w lepszej sytuacji w szkole, a Harry nadal oszukiwał Troy’a. Pewnego dnia, coś nie wyszło. Policja wytropiła Bennetta i wsadziła go za kratki, a Harry i Eleanor byli świadkami, dość znaczącymi w tamtej sprawie. Oczywiście, Calder miała pewne problemy, gdyż wyszło na jaw, iż ćpała, ale poza dozorem kuratora – nie poniosła większej kary. Styles był czysty, poza tym, nie znaleźli na niego żadnych dowodów, a sam oddał większość pieniędzy na cele dobroczynne.

Krótka, aczkolwiek znacząca historia. Nikt nie spodziewał się, że Styles i Calder wsypią Troy’a. Nikt o tym nie wiedział, poza rodziną tej dwójki i Louis’a. Oczywiście Bennett także zdawał sobie sprawę, kto go wsadził do pierdla.

- Coś ci zrobił? – Louis zwrócił się do brunetki, która pod wpływem jego słów, lekko zadrżała.

Mimo tego, iż oboje ze sobą nie rozmawiali od jakiegoś czasu, Tommo martwił się o przyjaciółkę. Była dla niego cholernie ważna i nie chciał jej tracić. Nie chciał, by musiała się bać o to, że ktoś może do niej przyjść i ją zabić. Tak, zabić, ponieważ Troy byłby do tego zdolny. O Harry’ego się tak nie bał, gdyż wiedział, iż chłopak był silny i nie bał się tak bardzo swojego kuzyna jak El. Jednak mimo to, obawa zawsze była.

Pokiwała przecząco głową.

- Groził i powiedział, że… że jeszcze się ze mną policzy. – szepnęła, a głos jej się załamał.

Tomlinson przyjrzał się uważniej tej sprawie w głowie. Przecież Bennett był w więzieniu dobrych parę lat i to na dodatek w więzieniu w Bristol, a to był kawałek do Londynu. Nikt nie powiedział mu, że Eleanor, czy Harry mieszkają w stolicy Anglii, więc musiał mieć jakieś wtyki, czy coś. Obawiał się, że jeśli znalazł jego przyjaciółkę, to Styles może być następny, a jeśli dowiedziałby się, że Hazza ma córkę to…

Louis pokręcił głową na boki, aby odgonić od siebie złe myśli.

- On nie miał siedzieć jeszcze dwóch lat? – zapytał ni stąd ni zowąd Niall, całkowicie nieświadomy zaistniałej sytuacji, choć Harry wprowadził go już w kilka szczegółów. Brunet z szatynem spojrzeli na przyjaciela. – Mam na myśli, że tutaj – wskazał na swój telefon – jest napisane, że Troy Bennett, lat 34 powinien wyjść z więzienia w 2015.

- Co? – Harry zerknął przyjacielowi przez ramię – Został zwolniony za dobre sprawowanie. – wymamrotał.

Eleanor przysłuchiwała się rozmowie chłopaków. Nie chciała brać w niej udziału, ponieważ nie za wiele miała do powiedzenia. Obiecała sobie, że już nigdy nie będzie przebywała w jednym pomieszczeniu z Louis’em. Jak bardzo się myliła.

W pewnym momencie, coś w nią wstąpiło. Jakiś przypływ odwagi?

- Wiecie co? – zerwała się na równe nogi i spojrzała po twarzach chłopców; ten uroczy blondyn nie powinien brać w tym udziału, Louis’a zbyt kochała, aby narazić go na takie niebezpieczeństwo, a Harry był po prostu dzieciakiem. – Nie powinnam była do was przychodzić. Jakoś sobie poradzę. Ja, najwyżej wykombinuję dla niego kasę, albo…

- Zwariowałaś?! – Styles podniósł swój głos – Troy jest kurewsko niebezpieczny. Nie zostawimy cię z tym.

- Nie chcę was narażać. – powiedziała pewnie dziewczyna, kierując się do drzwi. Czuła się źle, bardzo źle. – Do widzenia, chłopcy.

Przyjaciele usłyszeli tylko trzaśnięcie drzwiami.

Louis zerwał się z miejsca i pobiegł za brunetką, w biegu łapiąc swój płaszcz i zakładając go na ramiona. Pogoda była typowo jesienna i wietrzna.

Eleanor złapał przed kamienicą, w której mieszkał Harry. Calder stała oparta o ławkę naprzeciwko bramy, a ciemne włosy zasłaniały jej twarz. Louis niepewnie podszedł do swojej byłej przyjaciółki i złapał ją za przedramię.

- Co ty odpierdalasz, El?

Brunetka się wyprostowała i uniosła swoje piwne tęczówki na szatyna. Bardzo za nim tęskniła. Mogłaby się pogodzić, że nie są razem, ale chciała go mieć z powrotem, jako przyjaciela.

- Nie możesz się oprzeć mieszania w cudze sprawy, co? – chciała, by jej głos zabrzmiał ostro, jednak poniosła klęskę.

- To nie są cudze sprawy, Eleanor. To dotyczy mojego przyjaciela i przyjaciółki. Nie pozwolę na to, aby wam się coś stało.

Do oczu brunetki zaczęły napływać łzy.

- Nie jesteśmy przyjaciółmi. Sam to powiedziałeś. – szepnęła, hamując łzy.

- Powiedziałem, że zawsze będę cię kochał, ale jako siostrę. To ty zdecydowałaś się odejść.

Chłopak puścił jej rękę i przyciągnął do siebie, aby następnie zamknąć ją w swoim uścisku. Brakowało mu jej zapachu szamponu do włosów, jej uśmiechu, czy też wesołych iskierek tańczących w oczach. Po prostu za nią tęsknił.

- Jesteś moją małą siostrzyczką, pamiętasz? – szepnął jej we włosy.

Eleanor pociągnęła nosem i wtuliła się w zagłębienie szyi u szatyna. Brakowało jej tego uścisku. Przymknęła powieki i głęboko odetchnęła.

- Mała księżniczka u boku słabego rycerza. – zachichotała, poprzez łzy.

Louis uśmiechnął się na jej słowa. Doskonale pamiętał dzień, w którym jej obiecał, że zawsze będzie ją chronił przed złem. Miał może z dwanaście lat, a ona dziesięć. Byli w domu państwa Calder, a za oknem panowała wielka ulewa, której towarzyszyły wyładowania atmosferyczne.

- Wróć ze mną do Harry’ego i porozmawiajmy o tym.

El odsunęła się od Lou i skinęła mu, w zgodzie. Oboje, trzymając się za ręce, weszli, z powrotem do kamienicy.

_______________________________________________________

Wiecie co? Początkowy plan na to opowiadanie względem Harry'ego był taki, że miał on być z Niall'em, ale całkowicie z tego zrezygnowałam. Narry jest uroczy, jednak pozostaję realistką  i nie umieszczę tutaj wątków homoseksualnych, ponieważ byłoby tego zbyt wiele.

Piszcie, co sądzicie o rozdziale. xx