Rozdział Dwudziesty Trzeci

     AUTORKA: Hej. Wiem,  że bardzo długo mnie tutaj nie było, za co was cholernie przepraszam, ale wiecie: szkoła, lenistwo, szkoła... w zeszłym tygodniu miałam coś napisać, ale czasu nie było. 18stka u przyjaciółki, potem wiadomość, że moj idol zginął.. Ech, szkoda gadać.
Wycisnęłam ten rozdział na siłę, o tej porze. Wow 3 nad ranem. Jeśli to będzie dobre, to się cieszę. Jeśli nie, to śmiało, możecie mnie zabić.
Mam chwilową (od dwóch tygodni) blokadę na pisanie. Jednak powoli będę starała się wracać do was. Przepraszam jeszcze raz.
Jeśli chcecie, to jest zakładka One-Shots, gdzie mam zamiar publikować moje jednoparty. Dwa z nich już tam się znajdują. Kolejny opublikuję we wtorek, jak nie zapomnę.
Jestem  do tyłu z kilkoma blogami,więc  wybaczcie mi, jednak postaram się wszystko nadrobić.
Miłej niedzieli..xx
Ach,  sypie śnieg. Jest cudownie. Kocham zimę (jak nie muszę wychodzić na zewnątrz). Bye xx
   
   EDIT: Zmieniałam juz  z tysiąc razy kolor czcionki, by było cokolwiek widać, a tutaj nadal mi wracaja stare kolory, za co bardzo przepraszam !

    Londyn, 2013

    Margaret była nieco zestresowana tym, co miało się wydarzyć w najbliższych kilku minutach. Siedząc w fotelu i stukając jakąś bliżej jej nieznaną melodię o ramię mebla, wpatrywała się co kilka sekund na zegar ścienny, który jakby robiąc jej na złość - chodził coraz to wolniej. Brunetka nigdy nie odczuwała czegoś takiego. Sama zastanawiała się, dlaczego zaproponowała, by była dziewczyna jej chłopaka spała w tym samym mieszkaniu, co ona, jednak nie potrafiła postąpić inaczej. Była osobą, która nie odmówiłaby pomocy, choćby niewiadomo co - to jedna z jej słabości.

    Eleanor mogła spotkać tylko raz, na meczu Louis'a, jednak wtedy nie było aż tak możliwości ku rozmowie. Obie dziewczyny, fakt, nie były zbytnio zainteresowane grą, ale tematu do konwersacji w jakiś sposób zabrakło. I właśnie tego obawiała się też Padolsky. Że Calder i ona nie znajdą wspólnego języka, zwłaszcza po tym, co przeszła młodsza brunetka w ostatnim czasie. 

      Mer, poczuła pewnego rodzaju chęć do wsparcia ekspedientki. W końcu coś je łączyło, a raczej ktoś. Louis, z pewnością nie był obojętny Eleanor, co zdążyła już zauważyć Margaret. Wiedziała, że się przyjaźnią i nie chciała, by szatyn wybierał między nią, a swoją eks dziewczyną. Padolsky nie należała do osób, które tylko czyhały na przykrości innych ludzi. Taka była jej matka. Bezwzględna kobieta, którą lubiano za to, że zawsze była na bieżąco z informacjami na temat innych sąsiadów, a sama zatajała przed wszystkimi swoje życie. Brunetka zastanawiała się, dlaczego tak sympatyczna i opiekuńcza kobieta jak Jay Tomlinson, przyjaźniła się z kimś takim jak Anne Padolsky.
    Jej dalsze rozmyślenia przerwało pukanie do drzwi. Dziewczyna wstała z fotela i podeszła do nich, by następnie wpuścić do środka swojego chłopaka w towarzystwie przyjaciółki. Eleanor nie wyglądała na zadowoloną, jednak posłała Mer delikatny zarys uśmiechu.
    Przez krótką chwilę, Mer poczuła się obco we własnym mieszkaniu. Dotarło do niej uczucie, które nie powinno dotrzeć. Obecność Calder sprawiła, iż recepcjonistka zwątpiła we wszystko, co dotąd ją otaczało. Na te kilka sekund, przed jej oczami pojawił się obraz pary stojącej przed nią, będących razem. Zakochani - tak wyglądali. Trzymali się za ręce, posyłali sobie spojrzenia, uśmiechy gościły na ich ustach, a migoczące tęczówki były jakby odzwierciedleniem wszystkiego, co czuli.
    Jak za machnięciem magicznej różdżki - wszystko zniknęło. Margaret przymknęła na dłuższą chwilę oczy, by potem ponownie ujrzeć swojego ukochanego w  towarzystwie Eleanor. Właśnie w tamtej chwili, gdy uniosła swój wzrok na brunetkę, ujrzała pod jej okiem bardzo słaby, praktycznie już znikający siny okrąg, co sprawiło, iż serce jej przestało niemalże bić. Uderzyła w nią powaga całej sytuacji, o której wiedziała jeszcze tak mało. Zrehabilitowała się, posyłając swojemu gościowi przyjazny uśmiech. 
    Calder, z początku nie wiedziała jak się zachować, ale kiedy usta Padolsky uformowały się w przyjazny gest, dziewczyna nie mogła go nie odwzajemnić. Mimo tego, iż zdawała sobie sprawę z tego, że Mer chciała jak najlepiej - wiedziała jednak, że brunetka nie jest świadoma niebezpieczeństwa, z jakim wiązała się sama znajomość z El. A gdy pomyślała  o tym, iż z jej powodu, ktokolwiek mógłby stać się ofiarą mężczyzny, niezdolnego poczuć cokolwiek, żołądek zawijał się jej w supeł.
    - Wszystko okej? - Margaret bardziej zapytała Louis'a niż Eleanor, gdyż ten posyłał jej dziwne spojrzenia. Chłopak skinął głową i zdjął ze swojej szyi szary szalik, po czym pomógł z płaszczem Eleanor. Kiedy para pozbyła się już ubrania wierzchniego, Padolsky zaprowadziła Calder do jej tymczasowego pokoju, a Louis zaszedł do pokoju córki swojej dziewczyny.
     Było to niewielkie pomieszczenie, między sypialnią Mer i Louise. Zazwyczaj nie było ono odpowiednio zagospodarowane, a łóżko, które znajdowało się przy jednej ze ścian, zostało wstawione przez Tomlinson'a na ten czas, gdy El miała w nim spać. W lewym kącie pokoju, znajdowały się trzy kartonowe pudła, które zawierały różne drobiazgi, które zdołała zabrać ze sobą Mer, jeszcze z Doncaster, 7 lat wcześniej. Na jednej z brązowych ścian, wisiała półka, gdzie poustawiane były filiżanki. Mer bardzo lubiła kupować porcelanę.
     - Trochę tutaj posprzątałam, ale i tak wydaje się być okropnie.
    - Jest dobrze, dziękuję. - szepnęła Calder, podchodząc do łóżka, zajmującego niemalże całą wolną przestrzeń tego pomieszczenia - I tak dużo już zrobiłaś. Nie chcę, byś czuła obowiązek opiekowania się mną.. - El położyła na materacu torbę, w której miała najpotrzebniejsze rzeczy.
    Margaret spojrzała na brunetkę.
    - Zaprosiłam cię tutaj, abyś poczuła się bezpieczniej. - odpowiedziała - I choć na chwilę wyszła ze środowiska chłopców. - dodała, lekko się uśmiechając.
    Eleanor skinęła jej głową.
    - Dziękuję. - szepnęła.
    Padolsky cieszyła się z możliwości pomocy dziewczynie.
   Tak jak powiedziała, tak zrobiła. Opuściła tymczasowy pokój Eleanor i skierowała się do kuchni, gdzie słyszała rozmowę. Gdy weszła do pomieszczenia, Louis opierał się o blat, a przy uchu przytrzymywał swój telefon. Margaret postawiła wodę na herbatę i przeniosła spojrzenie na swojego chłopaka. Ten uśmiechnął się do niej, ukazując białe zęby, a następnie zakończył połączenie.
    - Dzwonił Harry. - odparł Tommo - Powiedział, że wpadnie wieczorem.
    - Okej. - mruknęła brunetka, wyciągając z szafki trzy kubki na gorący trunek. - Niall też?
    Szatyn pokręcił głową na boki.
    - Musi zająć się bratem.
   Padolsky wypowiedziała ciche "aha" i podeszła do szafki, by wyjąć z niej talerze na obiad, jednak uniemożliwił jej to Louis. Złapał ją za nadgarstek i przyciągnął do siebie tak, że ich twarze dzieliło parę centymetrów. Natychmiast złagodził swój uścisk, gdy szare tęczówki brunetki skrzyżowały się z jego.
    - Nic mnie nie łączy z Eleanor. - szepnął - Wiesz, że nigdy bym cię nie zranił.
    - Dlaczego mi to mówisz? - Mer była zaskoczona wyznaniem chłopaka.
   - Ponieważ, gdybym cię nie znał, stwierdziłbym, że jesteś zazdrosna. - wypowiedział to z pewną satysfakcją w głosie.
    - Ja? Zazdrosna? - szatyn skinął głową - Nie jestem zazdrosna.
    - Naprawdę?
    - Raczej, że nie. - broniła się brunetka - Skąd pomysł, że mogłabym być zazdrosna?
    Louis zgarnął ciemny kosmyk włosów swojej parnerki i założył go jej za ucho, uśmiechając się triumfalnie. Po ciele Mer przeszedł ciepły dreszcz.
    - Znikąd. - wzruszył ramionami - Po prostu chciałem mieć jakiś pretekst, by móc ci powiedzieć, że cię kocham.
    - Musisz mieć pretekst, by mi to mówić? - droczyła się z nim brunetka.
    - Tak. - łobuzerski uśmiech zagościł na jego ustach, a Mer miała ochotę mu go zedrzeć z twarzy.
    - Przestań się tak szczerzyć. - bąknęła dziewczyna.
    - Zmuś mnie, skarbie. - jak na złość, jego uśmiech się poszerzył.
    Brunetka zarzuciła swoje dłonie na szyję swojego chłopaka i zamknęła oczy, napierając na wargi szatyna. Pocałunek, jaki rozpoczęła został odwzajemniony przez jej partnera, a rozchylone usta Mer pozwoliły piłkarzowi sprawnie działać cuda jego językiem. Ciepło, jakie czuła Padolsky było nieporównywalne do czegokolwiek innego.
   Szybki powrót do rzeczywistości zagwarantował im dźwięk gotującej się wody, który spowodował przerwanie pocałunku pary. Mer odsunęła się od swojego chłopaka i wyłączyła czajnik, po czym zalała trzy herbaty w kubkach. W następnej chwili, do kuchni weszła uśmiechnięta Louise, trzymając za rękę wysoką brunetkę o nieco zagubionym spojrzeniu.
    - Patrzcie, kogo przyprowadziłam. - uśmiechnęła się Lu, wskazując na Calder.
    - Wspaniale, mały potworku. - Tomlinson  podszedł do siedmiolatki i kucnął przed nią, a już w następnej sekundzie ją łaskotał.
    Eleanor, w tym czasie, zerknęła na Margaret, która kroiła cytrynę. Poczuła się odrobinę lepiej, gdy widziała, że Louis jest szczęśliwy. Odkąd zerwali ze sobą jakikolwiek  kontakt po ich rozstaniu, El przysięgła sobie, że jeśli Tommo nie będzie jej już chciał, to dopilnuje, by jego życie się ułożyło. I dotarło do niej, że stało się tak bez jej ingerencji.
    Margaret stanęła przy ekspedientce i podała jej czerwony kubek z gorącą herbatą. Eleanor posłała jej uśmiech, w ramach podziękowania i w tamtym momencie przysięgła sobie, że i ona musi ułożyć sobie jakoś życie.


    Średniego wzrostu brunetka siedziała przy biurku i wypełniała kolejne akta, których nie zdążył zrobić jej poprzednik. Z tego, co słyszała, to była już trzecią osobą przyjętą na to stanowisko, w jednym miesiącu. Zazwyczaj kandydaci nie wytrzymywali tej presji i wymagającego szefa. Już na samym początku, dla Blair wydawało się dziwne to, że skontaktowała się z nią akurat ta komenda policyji. Jedna z najlepszych, w całym Londynie. Podanie złożyła tylko ze względu na swojego ojca, który niegdyś tam pracował. Jeszcze zanim poszedł na emeryturę.
    Granatowe niebo, przysłonięte było ciemnymi chmurami, a ulice zostały rozświetlone przez pomarańczowe światło latarni. Nie było nic nadzwyczajnego w tym, że nowa policjantka zostawała po godzinach już trzeci dzień z rzędu. Wszystko to było powodem tego, że jej szefa nie było w mieście. Wrócił do swojego rodzinnego miasta, a w do stolicy miał przyjechać dopiero następnego ranka.
    Blair nie ukrywała, że bardzo by chciała zrobić dobre wrażenie na swoim zwierzchniku. Pracowała tam zaledwie miesiąc, a ani razu nie poszła w teren, na żadną akcję.
    Został jej kwaśny posmak po jej soku z wyciśniętych pomarańczy, który przyniosła sobie do pracy. Należała do tych osób, które lubiły się zdrowo odżywiać, więc starała się omijać fast-foody.
    Dziewczyna oparła głowę na rękach i westchnęła. Nienawidziła papierkowej roboty, a jednak tam była i oddanie wypełniała kolejne akta, podczas, gdy jej znajomi spędzali czas na imprezowaniu w jakimś klubie.
    - Nie za późno na pracę? - z zamyślenia wyrwał ją męski głos. Uniosła głowę i ujrzała przed sobą chłopaka o postawnej posturze z ciemno-brązowymi włosami i równie ciemnymi oczami. Ubrany był w czarną, skórzaną kurtkę, spod której wystawała biała koszulka. Sprane jeansy były odpowiednim wyborem do takiego kompletu. - Blair, nie powinnaś chyba być w domu, czy coś?
    Brunetka z trudem powstrzymała uśmiech. Co jak co, ale troska w głosie jej szefa była rzeczą, której spodziewała się najmniej.
    - Tsa, ale akta same się nie wypełnią. - mruknęła dziewczyna, podpisując kolejne  papiery. - Nie miałeś wrócić jutro?
    - Miałem, jednak plany się zmieniły. - bąknął chłopak - Sprawdziłem to, co musiałem sprawdzić i mam pewne podejrzenia.
    Brązowe oczy Monk zalśniły od ciekawości, więc nic nie mówiąc, dała szansę kontynuować swojemu przełożonemu.
    - Troy Bennett, ostatni raz był widziany w Doncaster, wczoraj wieczorem.
    - Nonsens. Przecież ma zakaz opuszczania Londynu. - przerwała mu brunetka, a widząc minę Roberta, odpuściła.
    Padolsky usiadł naprzeciwko niej i wyjął ze swojej kieszeni od spodni, komórkę, by móc zacząć ją obracać w  palcach.
    - A powiedz mi, co mogłoby w tym przeszkodzić? - zaczął powoli - Nadzór policyjny? Nie sądzę. Koleś ma swoje wtyki prawie w każdym możliwym miejscu.
    - Chcesz powiedzieć, że Bennett wrócił na stare śmieci. - Blair bardziej stwierdziła niż zapytała.
    - Otóż nie. - odpowiedział - Późnym popołudniem został zarejestrowany na zdjęciu, na światłach, gdzie kierował się na drogę, którą  opuszcza się miasto. Według moich źródeł wrócił do stolicy.
    - Pytanie brzmi, po co?
    - Właśnie tego musimy się dowiedzieć. - podsumował Padolsky. - Jedź już do domu, na litość boską. - zwrócił się do Monk - Musisz być wypoczęta jutro, bo zaczynamy od przesłuchania starych znajomych Bennett'a.
    Blair wstała z krzesła i posłała chłopakowi cień uśmiechu. Lubiła jego stosunek do pracy. Był profesjonalistą, takim wzorem do naśladowania. Nieco skrytym, ale budzącym szacunek wśród innych. Za to go lubiła.