Rozdział Czterdziesty Dziewiąty

wygląda to jak wygląda, bo pisałam w wattpadzie.

Londyn, 2014

Bezchmurne niebo i grzejące wiosennie promienie słoneczne - właśnie tego potrzebowała najbardziej Perrie. Gdy wstała z łóżka doskonale wiedziała, jaki był dzień; jej ślub z najwspanialszym mężczyzną na świecie. W życiu by nie pomyślała, iż dożyje momentu, w którym założy białą suknię i powie przed ołtarzem osobie, którą kocha, że chce spędzić z nią, oficjalnie, wieczność. A cztery miesiące później, opuści na zawsze granice Anglii, by móc zamieszkać w Ameryce.

Ktoś mógłby powiedzieć, iż Edwards zbyt się poświęca, jednak na tym polegało uczucie, jakie żywiła do Zayn'a; chciała, aby spełniał swoje marzenia, a perspektywa wyjechania do Los Angeles była bardzo, ale to bardzo dla niej kusząca. Już nie chodziło o to, że mieli rozpocząć nowy rozdział; on jako nauczyciel języka angielskiego w liceum, a ona jako menadżerka Pepper Mint. Nie oszukujmy się, Perrie powoli się już nudził wiecznie pochmurny Londyn; pragnęła poczuć jak to jest mieszkać w miejscu, gdzie zazwyczaj jest ciepło i nie ma tych dużych, irytujących, czerwonych autobusów.

- To już dzisiaj, jeju, ale szybko minęło. - usłyszała radosny głos jednej ze swoich przyjaciółek; Margaret stanęła obok niej przed wielkim lustrem i posłała jej jednej z tych ciepłych uśmiechów. - Aw, jak ty ślicznie wyglądasz. - jęknęła wpatrując się w blondynkę.

Suknie ślubne zazwyczaj były przerobione; wielkie, zwracające na siebie uwagę, jednak nie ta, w którą ubrana była panna młoda. Prosta, skromna, sięgająca do ziemi z rękawami do łokci. Nic nadzwyczajnego. Włosy spięte w koka, a kosmyki wyciągnięte z niego i opuszczone po bokach doskonale podkreślały jej kości policzkowe.

Perrie skinęła jej delikatnie głową i westchnęła.

- Nie jestem do tego przekonana... - mruknęła pod nosem przyszła pani Malik, a Mer uniosła brew ku górze, czekając aż dziewczyna wytłumaczy jej to, co miała na myśli. - Boję się. Cholera, jak ja bardzo się denerwuję! Mer, ja nie-

- Nie mów tak. - weszła jej w słowo brunetka - To twój dzień. Kochasz Zayn'a, a on ciebie. Wasze życie dopiero się zaczyna. W tym momencie powinnaś być szczęśliwa, mając przy sobie takiego chłopaka.

Głos recepcjonistki, z każdym kolejnym słowem, uspokajał odrobinkę Edwards, która odwróciła się w stronę swojej towarzyszki.

- Z resztą, to normalne, że się stresujesz. Każdy by się stresował tym, iż musisz stać przed tyloma ludźmi i do tego jeszcze... Oh, nie pomagam ci w tym momencie, prawda?

Perrie zaśmiała się nerwowo.

- Odrobinkę. - pokiwała głową.

Sekundę później do pokoju weszła Eleanor oraz Danielle, która także została zaproszona na ślub. Calder ubrana była w szarą sukienkę z białymi kołnierzykami, a jej włosy były związane w warkocza, natomiast Payne założyła granatową, sięgającą jej przed kolana kreację z odsłoniętymi plecami, zazwyczaj kręcone włosy miała tym razem wyprostowane, z wyjątkiem grzywki zaczesanej na bok.

Obie podeszły do panny młodej i Mer, uśmiechając się do siebie po najprawdopodobniej miłej pogawędce.

- Tak więc, obeszłyśmy cały hotel i wyszło na to, że chłopcy są piętro niżej. - powiedziała od razu Danielle, podziwiając wygląd blondynki.

- Nie mogłyście do nich po prostu zadzwonić? - zdziwiła się Edwards.

- Wtedy nie byłoby tej zabawy. - wywróciła wesoło oczami Eleanor, a Margaret zachichotała, jednak słysząc kolejne słowa brunetki, spoważniała - Okay, wszystko masz?

Perrie uniosła brwi ku górze, nie rozumiejąc, o czym mówi.

- Coś pożyczonego, niebieskiego, używanego, nowego... - wzruszyła ramionami Danielle jakby mówiła o najnormalniejszej rzeczy na świecie.

- Grosik na szczęście! - wtrąciła się Waliyha, która właśnie weszła do pokoju.

- Ma rację. - zgodziła się z nią Payne, zakładając ręce na piersi - Więc? - spojrzała na pannę młodą.

Edwards pokręciła tylko głową.

- Na szczęście masz nas. - wyszczerzyła się Eleanor, wyjmując z torebki niebieską podwiązkę i podając ją dziewczynie - Należała do mamy Niall'a. Powiedziała, że musisz ją mieć.

Blondynka  posłała jej ciepły uśmiech, po czym założyła podwiązkę na nogę.

- Coś używanego... - Margaret pojawiła się przy przyjaciółce, zdejmując swoją srebrną bransoletkę. Następnie chwyciła jej nadgarstek i zapięła.

- Pożyczonego - zauważyła Danielle i wpięła w koka blondynki srebrną wsuwkę z niewielkim kwiatem na końcu.

Tym razem podeszła do niej siostra Zayn'a i wręczyła czerwone pudełeczko.

- Coś nowego. - wyszczerzyła się siedemnastolatka.

Perrie otworzyła prezencik, a jej oczom ukazały się kolczyki-perełki.

- Aw, dziękuję wam. - do oczu napłynęły jej łzy, co natychmiast zauważyły towarzyszące jej dziewczyny.

- Nie płacz - odezwała się Payne, pocierając jej ramię - kochanie, to będzie najpiękniejszy dzień w twoim życiu, nie możesz płakać.

Blondynka pociągnęła nosem.

- To łzy szczęścia. - uśmiechnęła się delikatnie. - W życiu bym nie powiedziała, że wyjdę za mąż i będę mieć tak wspaniałe przyjaciółki i-i-

Po pokoju rozeszło się ciche 'aw', a następnie Danielle uścisnęła blondynkę, uspokając ją.

*

Powiedzenie sobie „tak” przed ołtarzem było czymś, co dla Margaret potwierdzało prawdziwą miłość. Przez ostatnie kilka dni i przez jej myśli przechodziły wizje, kiedy to właśnie ona stoi tam, na miejscu Perrie i wyznaje nieśmiertelną miłość. Co było w tym najpiękniejsze? Zamiast Zayn'a stał tam Louis; ubrany w swój idealny, granatowy garnitur i uśmiechający się do idącej ku niemu brunetce w sukni ślubnej.

- Mer - z zamyślenia wyrwał ją głos Tomlinson'a. Przeniosła na niego swój wzrok i zmarszczyła delikatnie brwi - Zatańczysz?

Usta wykrzywiły się jej w uśmiechu.

- Ty widzisz jak ja wyglądam? - pokazała na siebie, przede wszystkim podkreślając swój brzuch - Jak hipopotam.

Louis pochylił się w jej stronę, jednocześnie kładąc rękę na jej  kolanie.

- Wyglądasz pięknie. - szepnął jej do ucha.

- Nie powinieneś więcej pić, gadasz bzdury.

- Daj spokój - uśmiechnął się, muskając jej skórę na szyi - Nie daj się prosić.

Brunetka westchnęła. Następnym, co poczuła to dłoń szatyna zaciśnięta na jej nadgarstku, który ciągnął ją na środek hotelowej sali; nie była ona wielka, ponieważ para młoda nie zaprosiła wielu znajomych; tylko tych bliskich.

- Mer?

Brunetka uniosła głowę ku górze, by moc ujrzeć jasnoniebieskie tęczówki swojego partnera, upatrujące sie w nią z widoczną fascynacją.

- Mhm?

Dłonie szatyna spoczęły na jej biodrach, a swoje położyła na jego ramionach. Ruszali sie powoli, wraz z kilkoma innymi parami w rytm muzyki, granej przez zespół.stojący na scenie.

- Pamiętasz jak mi powiedziałaś, że Louise jest twoją córką? - Zapytał bełkotliwym tonem.

Margaret uniosła brwi ku górze, zastanawiając się nad tym, dlaczego zdecydował się zadać jej akurat to pytanie i to po tak długim czasie.

Niepewnie skinęła głową.

- Wiesz, kiedy pierwszy raz zobaczyłem Louise.. Od razu skojarzyłem ją sobie z Harrym. I-i... - Przerwał na sekundę, by założyć kosmyk jej włosów za ucho - jak mi powiedziałaś, że jest twoją siostrą... Pomyślałem, że miałaś powód, żeby mnie okłamywać i..

- To było żałosne. - Weszła mu w słowo Padolsky.

- Daj mi skończyć. - Poprosił grzecznie, zwilżając swoje wargi - W momencie, gdy wyznałaś mi prawdę, na naszej kolacji, poczułem, że kamień spada mi z serca. Cieszyłem sie, bo w końcu to powiedziałaś. Przez resztę wieczoru chciałem do ciebie zadzwonić, ale coś mi w tym przeszkadzało. Jakbym stracił całą pewność siebie i... Cholera, wtedy wiedziałem, że sie w tobie naprawdę zakochuję.

Mer zamrugała kilka razy, analizując to, co właśnie usłyszała. Nie potrafiła pozbierać swoich własnych myśli. Jakby wszystko stanęło.

- Jesteś wspaniała, wiesz? - Zapytał po kilku sekundach, a płynność, z jaką mówił poprzednio wyparowała. - Kocham cię i.. I nawet nie wiem, w jaki sposób mam ci to pokazać, bo... Bo tyle, tyle razem przeszliśmy, w zasadzie to ty tyle przeszłaś i-i...

- Lou, nie mam pojęcia, co chcesz mi przez to powiedzieć, ale-

- Będziemy mieć razem dziecko i... - Przerwał jej całkowicie ignorując komentarz swojej dziewczyny - W życiu nie czułem się bardziej spełniony, ale... Ale jedna, jest jedna rzecz, która mnie męczy.

Tomlinson wygląd teraz na poważnego; bardziej niż przedtem, o ile było to w ogóle możliwe, będąc po trzech kieliszkach dobrego szampana oraz dwoch głębszych. Mer poczuła jak zaciska palce na jej talii.

- Chciałbym, aby nasz syn był wychowywany w pełnej, prawdziwej rodzinie. Chcia-chciałbym, żebyśmy byli razem, oficjalnie. I... Kurwa, nie wyobrażasz sobie jak często o tym myślałem i-i... - Przymknął na sekundę oczy, po czym je otworzył i odetchnął - I jeszcze ten ślub Perrie i Zayna... Margaret, chciałbym, a-abyś była moją żoną. Więc... - nabrał powietrza - Wyjdziesz za mnie?

Brunetka stała przez dłuższą chwilę zaskoczona tym, co słyszy, po raz kolejny. Louis sie jej oświadczył, będąc odrobinę wciętym; ma brać jego oświadczyny na poważnie? Oczywiście, że go kochała, nie było ku temu żadnych wątpliwości, jednak... W takim razie, czy Louis był na tyle trzeźwym, by jutro o tym pamiętać?

- Chcesz bym była twoją żoną? - Uniosła zdziwiona brwi ku górze.

- Bardzo. A ty chcesz nią być?

- Tak - pokiwała twierdząco głową, uśmiechając sie promiennie do swojego narzeczonego. Już teraz, narzeczonego. - Tak, cholernie bardzo chce być twoja żoną, Lou. - Poczuła jak do oczu napływają jej łzy. Następnie przytuliła sie do niego, na tyle na ile pozwalał jej spory brzuch.

- Niech żyje młoda para! - wydarł się na cały głos Niall, unosząc w górę swój kieliszek i zwracając w ten sposób uwagę pozostałych gości, którzy zaczęli wiwatować i bić brawa państwu Malik, jednocześnie wyrywając Mer i Louisa z zamyślenia. 

Wszystko zmierzało w dobrą w stronę.

Ten oto rozdział pisałam od 20 sierpnia, a wyszedł... Wyszedł jak zwykle. Taki krótki. Taki happy.

Zapraszam was jeszcze na swoje najnowsze opowiadanie Sweet Despair, całkowicie inne, z Lou.

kocham was i jeszcze trudniej jest mi powiedzieć, iż został mi tylko do napisania tutaj epilog:(

Także miłej niedzieli! xx